Η Λευκάδα τιμά τον Προσφυγικό Ελληνισμό: Αφιέρωμα στον Ελληνισμό του Πόντου

Μετά τον ξεριζωμό του Ελληνισμού από την Μικρά Ασία, ένα μέρος από τους πρόσφυγες έφτασε στο νησί της Λευκάδας και εγκαταστάθηκαν σε πρόχειρους καταυλισμούς στην πόλη της Λευκάδας. 85 χρόνια μετά, με πρωτοβουλία του Δήμου Απολλωνίων, της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης και της Τοπικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων Λευκάδας, το νησί θα τιμήσει τον Προσφυγικό Ελληνισμό της Μικράς Ασίας με εκδηλώσεις Μνήμης και Γιορτής.
Στόχος είναι να κρατηθούν άσβηστες οι μνήμες και οι πολιτιστικές παραδόσεις αιώνων που συνεχίζουν οι νέες γενιές του Μικρασιατικού Ελληνισμού.
Οι εκδηλώσεις οργανώνονται στα πλαίσια του καθιερωμένου Φεστιβάλ Θαλασσίων Αθλημάτων στην περιοχή της Βασιλικής, όπου νέοι και νέες από διάφορες χώρες παίρνουν μέρος στους αγώνες ιστιοπλοΐας, ιστιοσανίδας (Σέρφιν) καταμαράν slalom, freestyle, παιδικό slalom κ.α.
Φέτος οι εκδηλώσεις είναι αφιερωμένες στον Ποντιακό Ελληνισμό με στόχο τα επόμενα χρόνια να ακολουθήσουν αφιερώματα σε άλλες περιοχές της Μικράς Ασίας όπως τη Σμύρνη, την Κωνσταντινούπολη, την Καππαδοκία κ.α.
Θα πάρουν μέρος Ποντιακά Μουσικοχορευτικά συγκροτήματα από διάφορες περιοχές της Ελλάδας και θα τιμηθούν πρόσωπα που με το έργο τους τιμούν τον Ποντιακό Ελληνισμό.
Καλούμε όλους τους φίλους της Λευκάδας και του Ποντιακού Ελληνισμού να πάρουν μέρος στις εκδηλώσεις Μνήμης και Γιορτής, που θα μας συνδέσουν με τον ομφάλιο λώρο της αρχαίας ελληνικής μήτρας.
Ακολουθεί συνέντευξη του δημάρχου Απολλωνίων Λευκάδας Γιώργου Λογοθέτη για τις εκδηλώσεις του Καλοκαιριού στη Λευκάδα.
Για μια ακόμα φορά ο Δήμος Απολλωνίων αναλαμβάνει πρωτοβουλίες που αφορούν ολόκληρο το νησί της Λευκάδας. Αυτή τη φορά ο Δήμος θα τιμήσει τον Ποντιακό Ελληνισμό αν και όπως τονίζει ο δήμαρχος Γιώργος Λογοθέτης στο Δήμο δεν υπάρχουν δημότες με Ποντιακές καταβολές.
Για τις εκδηλώσεις το φεστιβάλ και τους στόχους της προσπάθειας συζητήσαμε με τον Δήμαρχο Απολλωνίων Γιώργο Λογοθέτη, π. πανεπιστημιακό δάσκαλο, π. διευθυντή Τηλεόρασης ΕΤ3 και βιογράφο του παγκόσμιου Έλληνα μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη.

Ερώτ. Το Καλοκαίρι του 2009 ο Δήμος Απολλωνίων προγραμματίζει εκδηλώσεις για τον Ποντιακό Ελληνισμό. Το εύλογο ερώτημα είναι: Πως ένας Δήμος που δεν έχει δημότες με προσφυγικές καταβολές αποφασίζει να ασχοληθεί με τέτοια θέματα;
Απάντηση: Με τον Ποντιακό Ελληνισμό ήρθα σε επαφή για πρώτη φορά στη Σουηδία όταν εργαζόμουν στην Σουηδική Τηλεόραση. Ως δημοσιογράφος ταξίδευα στις πόλεις όπου ζούσαν Έλληνες μετανάστες καταγράφοντας τα προβλήματά τους αλλά και τις πολιτιστικές τους παραδόσεις των προγόνων τους.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η αγάπη και η αφοσίωσή τους στα ήθη και στα έθιμα που μετέφεραν και κρατούσαν ζωντανά ακόμα και στην Σουηδία.Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις εμπειρίες που ζήσαμε όταν βιντεοσκοπούσαμε ένα Ποντιακό γάμο για την Σουηδική Τηλεόραση σε μια μικρή πόλη της Σουηδίας.
Ήταν χειμώνας με αρκετό χιόνι και οι κατάπληκτοι Σουηδού έβλεπαν εκατοντάδες Έλληνες από όλη τη Σουηδία να συνοδεύουν τους νεόνυμφους τραγουδώντας και χορεύοντας στους χιονισμένους δρόμους. Και μετά βέβαια το ατέλειωτο γλέντι παρουσία του Σουηδού δημάρχου και εκπροσώπων της τοπικής κοινωνίας.
Στη συνέχεια με δικές μου πρωτοβουλίες η Σουηδική Τηλεόραση παρουσίαζε συχνά τον Ποντιακό Ελληνισμό της Σουηδίας με εκπομπές και ρεπορτάζ ώστε κάποιοι να νομίζουν ότι το όνομά μου είναι Λογοθετίδης, δηλαδή ποντιακό όνομα αντί Λογοθέτης.

Ερώτ. Ποια ήταν η πιο σημαντική επαφή με τους Πόντιους;
Απάντηση: Θα αναφέρω δύο παραδείγματα:
Το πρώτο όταν στη Σουηδία ήρθε ο τραγουδιστής Χρύσανθος, ένας ζωντανός τότε θρύλος. Για τους Πόντιους ο Χρύσανθος και ο Καζαντζίδης αποτελούν το θεϊκό δίδυμο που δίνει ζωή στις ιστορικές και πολιτιστικές μνήμες των προγόνων τους. Κάναμε τότε μια εκπομπή μαζί του που αποδείχτηκε ότι είναι η μόνη τηλεοπτική εκπομπή που υπάρχει για τον Χρύσανθο !
Το δεύτερο ήταν οι προσωπικές εμπειρίες με τον επιφανή Πόντιο συγγραφέα και ερευνητή Γιώργο Ανδρεάδη, σε ένα συγκλονιστικό ταξίδι στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας και στις περιοχές της Μικρασιατικής ενδοχώρας όπου ήκμασε ο Ποντιακός Ελληνισμός.
Για το ταξίδι αυτό που μας οδήγησε μέχρι τα σύνορα με την Αρμενία, στην πόλη Άνιον, την παλιά αυτοκρατορική πρωτεύουσα της Αρμενίας, έχω γράψει σειρά από άρθρα που έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα περιοδικά.
Ήταν ένα ταξίδι στο παρελθόν, ένα ταξίδι στη γη της Μικράς Ασίας, όπου μεγαλούργησε η μεγαλοσύνη του ελληνικού πνεύματος πάνω από 2.600 χρόνια!

Ερώτ. Ποιος είναι ο στόχος των εκδηλώσεων στη Λευκάδα;
Απάντηση: Θέλουμε να τιμήσουμε αυτό το ιδιαίτερο κομμάτι του Ελληνισμού. Να τιμήσουμε την ιστορική μνήμη και συγχρόνως να αναδείξουμε τις πολιτιστικές αξίες του λαού μας. Οι πρόγονοι και οι απόγονοι των Ελλήνων του Πόντου αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση.
Φτάνει να διαβάσουμε τι έγραψε στο μήνυμά του για τα 50 χρόνια της Ποντιακής Αδελφότητας Νότιας Αυστραλίας, ο Υπουργός Πολυπολιτιστικών Υποθέσεων της Πολιτείας κ. Μάϊκλ Άτκινσον όπου μεταξύ άλλων αναφέρει:
“Οι Έλληνες Πόντιοι της Νότιας Αυστραλίας, είναι οι φύλακες της φλόγας και κληρονόμοι του ανεκτίμητου και μοναδικού πολιτισμού τον οποίο και διατήρησαν αναλλοίωτο κάτω από αντίξοες, διώξεις, πολέμους και ειρήνη, σε καιρούς δόξας και σκλαβιάς, για τέσσερις χιλιάδες χρόνια.
Κανένα από αυτά τα γεγονότα, ούτε και η τραγική και βάρβαρη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, από την οποία γεννήθηκε η Τουρκική Δημοκρατία, δεν μπόρεσαν να σβήσουν την λάμψη και το φως που εκπέμπει ο Ποντιακός Πολιτισμός, μια εσωτερική φλόγα που γέννησε το θαύμα των Ελληνικών επιτευγμάτων και τον κλασικό Ελληνικό Πολιτισμό.
Οι Πόντιοι της Νότιας Αυστραλίας, μακροχρόνια με αγάπη και σεβασμό, διατήρησαν και διέδωσαν, με αγάπη και σεβασμό, την πολιτιστική κληρονομία τους και χάρη σε αυτό, η Νότια Αυστραλία αισθάνεται και είναι πιο πλούσια.”
Αυτό πιστεύουμε και εμείς στη Λευκάδα. Ότι δηλαδή η επαφή μας με τον προσφυγικό Ελληνισμό θα μας δυναμώσει περισσότερο ως Λευκαδίτες αλλά και ως μέρος του Έθνους.

Ερώτ. Την προσπάθεια του Δήμου Απολλωνείων στηρίζει η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση και η ΤΕΔΚ Λευκάδας. Ήταν εύκολο να τους πείσετε να συμμετέχουν στις εκδηλώσεις;
Απάντηση: Καθόλου. Ο Νομάρχης Λευκάδας κ. Αραβανής συμφώνησε και πρότεινε το θέμα να γίνει υπόθεση όλου του νησιού. Θα αναλάβει μάλιστα να ενημερώσει συναδέλφους του Νομάρχες από την Μακεδονία και Θράκη όπου υπάρχει Ποντιακό στοιχείο και να τους καλέσει στην Λευκάδα, όπως θα καλέσουμε και δημοσιογράφους και προσωπικότητες με ποντιακές καταβολές.
Με λίγα λόγια εκείνες τις μέρες ολόκληρη η Λευκάδα θα ζει τον παλμό της Ποντιακής Ψυχής με χορούς, τραγούδια, διαλέξεις από τον Γιώργο Ανδρεάδη κ.α. Αισιοδοξούμε ότι θα φιλοξενήσουμε και την σημαντική έκθεση που έχει δημιουργήσει ο πανεπιστημιακός Κώστας Φωτιάδης.

Ερώτ. Οι εκδηλώσεις θα αφορούν μόνο το 2009;
Απάντηση: Όχι. Στόχος μας είναι όπως ο Δήμος Απολλωνίων κάθε χρόνο να οργανώνει εκδηλώσεις για τον Προσφυγικό Ελληνισμό και τον Ελληνισμό της Διασποράς, όπως για την Καππαδοκία, την Σμύρνη, την Ανατολική Ρωμυλία, τις παραδουνάβιες περιοχές, τους ελληνόφωνους της Κάτω Ιταλίας κ.α.
Μην ξεχνάτε ότι η Λευκάδα έπαιξε σημαντικότατο ρόλο στην ανάδειξη των Ελληνοφώνων της Κάτω Ιταλίας. Είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα που θα αναδείξουμε στη συνέχεια.

Ερώτ. Πως σχετίζονται οι εκδηλώσεις με το καθιερωμένο πλέον Φεστιβάλ του Δήμου Απολλωνίων;
Απάντηση: Το Φεστιβάλ Θαλασσίων Αθλημάτων που φέτος κάνει δυναμική παρουσία, συμπληρώνεται από τις παράλληλες εκδηλώσεις για τον Ποντιακό Ελληνισμό. Συμβολικά θα έλεγα ότι η θάλασσα που χαρακτηρίζει τον Πόντο μια και η ίδια η λέξη σημαίνει θάλασσα, είναι και ο συνδετικός κρίκος της όλης προσπάθειας. Η θάλασσα δεν έχει σύνορα και τα νερά της μεταφέρονται σε όλα τα πλάτη της γης!
Τα ίδια νερά που έλουαν τις παραλίες του Πόντου κατά την αρχαιότητα μπορεί να είναι ίδια νερά που βρέχουν τα Ιόνια και τη Λευκάδα σήμερα. Εκτός λοιπόν από την ιστορία και την παράδοση, νέοι και νέες από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό θα παίρνουν μέρος στα θαλάσσια αθλήματα, και τα βράδια θα απολαμβάνουν τις παράλληλες πολιτιστικές εκδηλώσεις στο λιμάνι τη Βασιλικής και στα χωριά του νησιού!

Ερώτ. Είναι έτοιμοι οι Λευκαδίτες για να συμμετέχουν σ' αυτή την προσπάθεια;
Απάντηση: Πιστεύω ότι η Λευκαδίτικη παράδοση θα δώσει ένα μεγάλο παρόν στις εκδηλώσεις και θα υποδεχτούν τους επισκέπτες πρώτα ως φίλοι και μετά ως επισκέπτες. Αυτό θα ενδυναμώσει και τις σχέσεις Λευκάδας και Βόρειας Ελλάδας μια και οι περισσότεροι θα έρθουν από την Μακεδονία και Θράκη. Και θα ήθελα να επιμείνω στο τελευταίο.
Δηλαδή η φιλοξενία και η γενναιοδωρία να έχει τον πρώτο ρόλο και μετά όλα τα άλλα. Άλλωστε οι Μακεδόνες γενικά είναι άτομα που εκτιμούν πολύ τη φιλία και τις ανθρώπινες σχέσεις.

Ερώτ. Και μία ερώτηση που δεν αφορά το Δήμο. Πληροφορηθήκαμε ότι το βιβλίο σας για τη ζωή και το έργο του Μίκη Θεοδωράκη κυκλοφόρησε και στην Κινέζικη γλώσσα ! Πως και οι Κινέζοι ανακάλυψαν τον Μίκη;
Απάντηση: Είναι γεγονός ότι η έκδοση του βιβλίου στην Κίνα μας ξάφνιασε όλους ακόμα και τον ίδιο τον Μίκη ! Αυτό αποδεικνύει την τεράστια αξία του έργου του Μίκη Θεοδωράκη σε διεθνές επίπεδο. Αισιοδοξούμε ότι το βιβλίο θα ανοίξει δρόμους συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και Κίνας σε διάφορους τομείς όπως τον πολιτισμό, τουρισμό κ.ά.
Πηγή: epontos.blogspot.com

Δεν φύγαμε, μας διώξατε*

Ανδρέας Ρομπόπουλος, ένας από τους τελευταίους Έλληνες δημοσιογράφους της Πόλης, που πρόσφατα αναγκάστηκε να μεταφέρει την οικογένειά του στην Ελλάδα, μετά την επίθεση που δέχτηκε από μέλη του βαθέος τουρκικού κράτους

*Έτσι απάντησε ο ήρωας της "Πολίτικης Κουζίνας", όταν ο Τούρκος αξιωματικός εξέφρασε τη ...λύπη του για τη φυγή των Ελλήνων από την Πόλη. Η κ. Μπακογίαννη στη συνέντευξή της, αναφερόμενη στον Ελληνισμό της Πόλης, λέει ότι "αυτή η χριστιανική κοινότητα έχει ουσιαστικά μείνει με πάρα πολύ λίγους ανθρώπους". Ο κόσμος κρίνει...

Συνέντευξη της υπουργού εξωτερικών, κ. Ντόρας Μπακογιάννη στο ενημερωτικό τηλεοπτικό δίκτυο TRT – Türk.

Το τηλεοπτικό δίκτυο διαρκούς ενημέρωσης TRT – Türk, της τουρκικής κρατικής τηλεόρασης, στο πλαίσιο της εκπομπής του «Dünyamiz – Detay» [«Ο κόσμος μας – Λεπτομέρεια»], αναφέρθηκε στην αυριανή επίσκεψη του Π/Θ Ερντογάν στην Αθήνα με αφορμή τη συμμετοχή του στην τελετή εγκαινίων του νέου Μουσείου Ακροπόλεως και τη συνάντησή του με τον Έλληνα Π/Θ Κώστα Καραμανλή, προβάλλοντας εκτενές ρεπορτάζ για τις ελληνο-τουρκικές σχέσεις, την ιστορική τους πορεία, τα σημεία τριβής, τις κατά καιρούς κρίσεις και την αποκλιμάκωσή τους, καθώς και τα θέματα που έρχονται στην επικαιρότητα ένθεν κακείθεν, πολλά από τα οποία εικάζεται ότι θα απασχολήσουν αύριο τους δύο ηγέτες [λαθρομετανάστες, Θεολογική Σχολή Χάλκης, θέματα δυτικής Θράκης, σύμφωνα με εκτιμήσεις δημοσιογράφων του καναλιού].
Στη συνέχεια, στο πλαίσιο του ιδίου προγράμματος, μεταδόθηκε συνέντευξη της Υπουργού Εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη προς το ανωτέρω τηλεοπτικό δίκτυο, μέρος της οποίας είχε μεταδοθεί την Τετάρτη, 17/6/2009.

Η συνέντευξη της κ. Μπακογιάννη έχει ως εξής:

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Στις ελληνοτουρκικές σχέσεις υπάρχουν διαφορετικά θέματα. Ένα από τα πρώτα είναι η επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Ο Πρωθυπουργός, ο κ. Ερντογάν, είπε ότι αυτό το θέμα μπορεί να συζητηθεί, αλλά επίσης σχολίασε για την πολιτική σας στη δυτική Θράκη. Κυρίως, τις υποθέσεις για το Μουφτή και τους συλλόγους στη Θράκη, που είχαν οδηγηθεί στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Εσείς πώς το σχολιάζετε αυτό; Αυτά τα δύο θέματα μπορούν να συγκριθούν; Τι πιστεύετε; Μήπως η Τουρκία δεν θέλει την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκη, επειδή δεν συμφωνεί με αυτή την πολιτική σας;
ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ: «Επειδή θέσατε πολλά θέματα, να ξεκινήσω από την αρχή. Η Συνθήκη της Λωζάνης έχει ουσιαστικά καθορίσει τα θέματα μειονοτήτων και στην Ελλάδα και στην Τουρκία. Η Συνθήκη της Λωζάνης ισχύει. Βεβαίως, όταν έγινε η Συνθήκη της Λωζάνης υπήρχε μια πολυάριθμη χριστιανική ελληνική κοινότητα στην Κωνσταντινούπολη.
Από τότε τα πράγματα έχουν αλλάξει, γιατί αυτή η χριστιανική κοινότητα έχει ουσιαστικά μείνει με πάρα πολύ λίγους ανθρώπους, άλλωστε έγινε πρόσφατα και μεγάλη συζήτηση στην Τουρκία γι' αυτό. Αντίθετα, η μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη ευημερεί, αυξάνεται, πληθύνεται και εμείς έχουμε μια μειονοτική πολιτική, για την οποία είμαστε ιδιαίτερα περήφανοι. Οι Έλληνες μειονοτικοί έχουν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν μιας διακριτικής θετικής μεταχείρισης, δηλαδή μπαίνουν πιο εύκολα στο ελληνικό Δημόσιο, μπαίνουν πιο εύκολα στα ελληνικά Πανεπιστήμια.
Ακολουθούμε αυτή τη πολιτική, διότι ακριβώς πιστεύουμε ότι η ευρωπαϊκή ταυτότητα είναι πάρα πολύ σημαντική για τα παιδιά στη Θράκη, τα οποία έχουν ένα πολύ καλό μέλλον σε ολόκληρη την Ευρώπη και βεβαίως μέσα στην Ελλάδα.
Τώρα, το θέμα του Πατριαρχείου είναι τελείως διαφορετικό. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης είναι αρχηγός 300 εκ. Ορθοδόξων Χριστιανών σε ολόκληρο τον κόσμο. Υπάρχουν Ορθόδοξοι Χριστιανοί στην Αμερική, στην Ασία, στην Αφρική, σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν είναι διμερές θέμα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Είναι θέμα θρησκευτικής ελευθερίας.
Η επαναλειτουργία της Σχολής της Χάλκης είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωση του Πατριαρχείου. Ένα Πατριαρχείο, το οποίο μπορούσε, εάν είχε λύσει τα προβλήματά του, να είναι ο καλύτερος πρεσβευτής της Τουρκίας, μιας μεγάλης μουσουλμανικής χώρας, που έχει -και πιστεύω ότι είναι προς τιμή όλων- έναν αρχηγό Χριστιανών μέσα στη χώρα της, είναι διαβατήριο εξαιρετικό. Ο Πατριάρχης είναι εξαιρετικός πρεσβευτής για την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας.
Θέλω, λοιπόν, να μην συνδέουμε τα δύο θέματα, γιατί δεν συνδέονται από μόνα τους. Δεν είναι θέματα αμοιβαιότητας, όπως δεν είναι γενικώς τα μειονοτικά θέματα.
Να πάω τώρα στο θέμα, που θέσατε για το Μουφτή. Οι Μουφτήδες σε ολόκληρο τον κόσμο, και εδώ, και στην Τουρκία, δεν εκλέγονται. Διορίζονται. Και διορίζονται παντού. Στην Ελλάδα έχουμε ένα λόγο παραπάνω να τους διορίζουμε. Τους διορίζουμε, διότι ασκούν καθήκοντα δικαστού, είναι δηλαδή και δικαστές.
Δικαστής εκλεγμένος δεν υπάρχει. Υπάρχει δικαστής διορισμένος. Ο δικαστής, δηλαδή, που εφαρμόζει το νόμο. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο οι Μουφτήδες είναι διορισμένοι, όπως και στην Τουρκία και στην Ελλάδα».

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ένας από τους παράγοντες που καθορίζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι το κυπριακό πρόβλημα. Πώς βλέπετε τις διαπραγματεύσεις; Κατά τη γνώμη σας, η αλλαγή στο βορρά μπορεί να επηρεάσει τις διαπραγματεύσεις;
ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ: «Η Ελλάδα στηρίζει με όλες της τις δυνάμεις τις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό, οι οποίες γίνονται αυτή τη στιγμή μεταξύ του Προέδρου Χριστόφια και του κ. Ταλάτ. Πιστεύουμε ότι οι Κύπριοι μπορούν να βρουν τη λύση μεταξύ τους. Είναι πάρα πολύ σημαντικό ότι οι δύο ηγέτες έχουν ξεκινήσει συνομιλίες, έχουν κάνει μία πρόοδο. Δεν είναι επαρκής η πρόοδος που έχει γίνει μέχρι τώρα, αλλά θέλω να ελπίζω ότι θα καταλήξουν σε ένα σχέδιο, το οποίο θα το ονομάσουμε Κυπριακό Σχέδιο. Μακριά δηλαδή από άλλους.
Τώρα, έχει πολύ μεγάλη σημασία να συνειδητοποιήσουμε ότι στο τέλος, όταν πρώτα ο Θεός πετύχουμε και πετύχει η λύση του Κυπριακού, η Κύπρος είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πρέπει το σχέδιο αυτό, δηλαδή η λύση, να είναι μια λύση λειτουργική, να είναι μια λύση πρακτική, να είναι μια λύση που η χώρα αυτή θα μπορεί ως μέλος της Ε.Ε. να συμμετέχει αποτελεσματικά στην εσωτερική ευρωπαϊκή διαδικασία και ταυτόχρονα να είναι μια λύση που θα ζήσουν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι μαζί.
Αυτό νομίζω είναι το μεγαλύτερο στοίχημα και, κατά τη γνώμη μου, εκείνοι που προσεγγίζουν τη λύση του Κυπριακού με τη λογική των δύο χωριστών κοινοτήτων, που πρέπει να τις κρατήσουμε μακριά τη μία από την άλλη, είναι λάθος.
Θα πετύχουμε στην Κύπρο, εάν ζήσουν μαζί. Εάν καταφέρουμε αυτή τη συμβίωση, που είχαν προβλήματα στο παρελθόν αναμφισβήτητα, αλλά υπήρχαν και περίοδοι που έζησαν πολύ καλά, αν καταφέρουμε τη συμβίωση μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσα στην ασφάλεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης να την κάνουμε πετυχημένη.
Τότε θα έχουμε πραγματικά λύσει το Κυπριακό και τότε θα είναι και πάρα πολύ σημαντικό το μήνυμα προς όλους εκείνους τους Ευρωπαίους, που δεν θέλουν την Τουρκία μέλος της Ε.Ε., θα είναι ένα παράδειγμα επιτυχίας η Κύπρος».

ΕΡΩΤΗΣΗ: Από τις πρώτες προσδοκίες σας από την Τουρκία στο κυπριακό θέμα είναι να ανοίξει τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά της. Η προθεσμία που έδωσε η Ευρωπαϊκή Ένωση γι' αυτό το θέμα τελειώνει στο τέλος του 2009. Στη Σύνοδο Κορυφής πώς θα είναι η συμπεριφορά σας; Θα ζητήσετε την παύση του ανοίγματος των κεφαλαίων ή προτιμάτε την αναβολή αυτού του θέματος, ενώ συνεχίζονται οι διαπραγματεύσεις;
ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ: «Η απόφαση για το πάγωμα των 8 κεφαλαίων είναι μια απόφαση όλων των Ευρωπαίων και όλοι μαζί οι Ευρωπαίοι είπαμε ότι αυτά τα 8 κεφάλαια παγώνουν για να έχει το χρόνο η Τουρκία να εφαρμόσει απολύτως το Πρωτόκολλο της Άγκυρας.
Το Πρωτόκολλο της Άγκυρας είναι μια υποχρέωση της Τουρκίας. Θέλω να εξηγήσω, όσο καλύτερα μπορώ, ότι η Ευρώπη είναι μία, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μία. Οι χώρες-μέλη της Ε.Ε., κάθε μία και μέσα σε αυτές και η Κύπρος, έχουν τα ίδια ακριβώς δικαιώματα. Οι χώρες που έρχονται, που θέλουν να γίνουν μέλη της Ε.Ε., κρίνονται με βάση τα κριτήρια και τα προαπαιτούμενα, που η Ε.Ε. έχει θέσει.
Δεν είναι μόνο για την Τουρκία. Αυτό ίσχυε για την Ελλάδα παλιά, όταν δεν ήμασταν μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ίσχυσε για όλες τις χώρες, ίσχυσε για την Κροατία, ίσχυσε για τη Βουλγαρία. Δεν είναι κάτι, το οποίο έχει εφεύρει η Ευρωπαϊκή Ένωση μόνο για την Τουρκία. Αλλά η Τουρκία, εάν θέλει πραγματικά να πλησιάσει την Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτά τα κριτήρια πρέπει να τα πετύχει και πρέπει να τα αποδεχτεί.
Το να ανοίξει, λοιπόν, τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά της για κυπριακά προϊόντα είναι μια προϋπόθεση, την οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει θέσει. Και πάνω σε αυτή τη θέση της, η εμπειρία έχει δείξει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση μένει. Δεν αλλάζει».

ΕΡΩΤΗΣΗ: Βεβαίως, το μόνο πρόβλημα της Τουρκίας δεν είναι το Κυπριακό για την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και εσείς πάντα δηλώνετε ότι υποστηρίζετε την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχετε σχέσεις επίσης με τη Γερμανία και τη Γαλλία. Έχετε επαφές μαζί τους. Και οι δύο χώρες έχουν διάφορες προτάσεις για την Τουρκία. Εσείς πώς τις σχολιάζετε; Έχει πιθανότητα να δοθεί η ειδική προνομιακή σχέση στην Τουρκία;
ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ: «Ακούστε, η θέση της Ελλάδας είναι γνωστή και δεν είναι θέση μόνο της δικής μας κυβέρνησης, είναι θέση των δύο μεγάλων κομμάτων στην Ελλάδα. Όταν την είπαμε, εξεπλάγησαν πολλοί άνθρωποι στον κόσμο. Είπαν: “Μα οι Έλληνες έρχονται και λένε ότι είναι υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας; Οι Έλληνες, που έχουν προβλήματα με την Τουρκία;”.
Η απάντηση η δική μου σε όλους τους δημοσιογράφους που με ρωτάνε, τους Γάλλους, τους Γερμανούς, που μου θέτουν αυτή την ερώτηση, είναι ότι “ναι, εμείς οι Έλληνες με μεγαλύτερη ειλικρίνεια και μεγαλύτερη σαφήνεια και μεγαλύτερη δυναμική υποστηρίζουμε την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας”.
Γιατί; Διότι είναι και προς το συμφέρον της Ελλάδας. Είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας να έχουμε με τη γειτονική μας χώρα τις καλύτερες δυνατές σχέσεις, και τις καλύτερες δυνατές σχέσεις θα τις έχουμε όταν και η Τουρκία έχει πλήρως αποδεχτεί το ευρωπαϊκό κεκτημένο, δηλαδή το acquis communautaire.
Διότι πολλά από τα προβλήματά μας θα έχουν αυτομάτως λυθεί. Η Ελλάδα θέλει καλές σχέσεις με την Τουρκία. Αυτό είναι σαφές. Δι' αυτού του τρόπου, δια της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας, πιστεύω ότι έχουμε την καλύτερη προοπτική για να τις αποκτήσουμε και σε διμερές επίπεδο, αλλά και διότι πιστεύουμε ότι όλοι οι λαοί των Βαλκανίων πρέπει να έχουν ένα ευρωπαϊκό μέλλον. Άρα, εμείς είμαστε σαφείς σε αυτή τη θέση μας.
Τώρα, με ρωτάτε για την προνομιακή σχέση. Δεν είναι εύκολο να αλλάξει η Ευρώπη τις αποφάσεις της. Σας το είπα και πριν. Ό,τι ισχύει για το Πρωτόκολλο της Άγκυρας, που δεν θα αλλάξει η Ευρώπη τις αποφάσεις της, ισχύει και για την προοπτική της Τουρκίας.
Η Τουρκία έχει ληφθεί απόφαση να προχωρήσει για ενταξιακές διαπραγματεύσεις. Μπορεί να πάρει χρόνο, μπορεί να μην γίνει αύριο, αλλά ο στόχος είναι πλήρης εφαρμογή του ευρωπαϊκού κεκτημένου, πλήρης ένταξη. Αυτή είναι η θέση της Ελλάδας και σε αυτό είμαστε πάρα πολύ σαφείς.
Πιστεύω ότι για την τουρκική κοινωνία, -εγώ, ξέρετε, επισκέπτομαι πολύ συχνά την Τουρκία και έχω και πολλούς φίλους στη χώρα σας, έχω περπατήσει και πολύ τις πόλεις- πιστεύω ότι για την ίδια την κοινωνία την τουρκική, αυτή η ευρωπαϊκή προοπτική είναι ο δυνατότερος μοχλός ανάπτυξης, το μεγαλύτερο κίνητρο για δημιουργία».

ΕΡΩΤΗΣΗ: Υπάρχει ένα θέμα που τίθεται στην Ελλάδα πρόσφατα και η κυβέρνησή σας έχει πάρει μέτρα γι' αυτό το θέμα, που είναι οι μετανάστες. Νομίζω ότι έχετε προσδοκίες από την Τουρκία και γι' αυτό το θέμα. Ποιος είναι ο ρόλος της Τουρκίας σε αυτό το πρόβλημα της Ελλάδας;
ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ: «Είναι ένας πάρα πολύ σημαντικός ρόλος, ο ρόλος της Τουρκίας σε αυτό το πρόβλημα της Ελλάδας. Η Ελλάδα και η Τουρκία έχουν υπογράψει ένα Πρωτόκολλο. Πρωτόκολλο επανεισδοχής μεταναστών. Για τι μιλάμε τώρα; Μιλάμε για ένα μεγάλο αριθμό που αγγίζει ενδεχομένως και τις 140 χιλιάδες άτομα, που είναι στις ακτές της Τουρκίας, οι οποίοι είναι θύματα δουλεμπόρων, δηλαδή ό,τι αθλιέστερο μπορεί να υπάρξει σε αυτό τον κόσμο, και οι οποίοι μεταφέρονται από την Τουρκία στην Ελλάδα.
Εκεί ισχύει το Πρωτόκολλο αυτό, το οποίο λέει ότι, όταν τους συλλαμβάνουν στην Ελλάδα, πρέπει να τους στέλνουν πίσω στην Τουρκία. Η Τουρκία, όμως, δεν τους δέχεται πίσω στο έδαφός της και δημιουργεί διάφορα προσκόμματα στην επανεισδοχή τους.
Αυτό τι αποτέλεσμα έχει; Το αποτέλεσμα είναι ότι αυτοί οι δουλέμποροι δεν αποθαρρύνονται και ουσιαστικά συνεχίζουν. Στην Ελλάδα βρίσκεται ένας τεράστιος αριθμός οικονομικών μεταναστών που είναι αδύνατο να τους διαχειριστεί η Ελλάδα, η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα. Έχει όμως υποχρέωση να φυλάξει και τα σύνορά της προς την υπόλοιπη Ευρώπη.
Άρα, είναι ένα τεράστιο πρόβλημα. Το είχα συζητήσει επανειλημμένως με τον κ. Μπαμπατζάν. Ο κ. Μπαμπατζάν έλεγε εκείνη την εποχή ότι «μα ξέρεις, και από εμάς περνάνε». Το ξέρω ότι και από την Τουρκία περνάνε και αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο η Ελλάδα στήριξε την πρόταση της Τουρκίας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση να χρηματοδοτηθεί η κυβέρνηση έτσι ώστε να το διαχειριστεί επί του τουρκικού εδάφους.
Ενώ κάναμε αυτό, η ανταπόκριση από την Τουρκία δεν υπήρξε. Θέλω να ελπίζω ότι ερχόμενος και ο κ. Ερντογάν στην Ελλάδα θα μας δοθεί άλλη μια φορά η ευκαιρία να το συζητήσουμε και να συμφωνήσουμε ότι και οι δύο χώρες είμαστε υποχρεωμένες, πρώτον να τηρούμε τις συμφωνίες μας και δεύτερον να πολεμήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις αυτό το οργανωμένο έγκλημα, που είναι το δουλεμπόριο, και άρα να στείλουμε ένα μήνυμα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αποδεχτούμε τη λαθρομετανάστευση».

ΕΡΩΤΗΣΗ: Υπάρχει μια διαρκής συζήτηση στην Ελλάδα για Τζαμί. Γιατί δεν χτίζετε ένα Τζαμί στην Αθήνα; Θα χτιστεί;
ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ: «Θα χτιστεί και θα σας πω και γιατί δεν χτίστηκε. Στο παρελθόν ήταν πάρα πολύ λίγοι για να μην πω ελάχιστοι, οι Μουσουλμάνοι στην Αθήνα. Έχουμε Τζαμιά στη Θράκη, τα οποία όχι μόνο χτίζονται αλλά και αναπαλαιώνονται και από το Υπουργείο Πολιτισμού και από την Περιφέρεια. Είναι μέσα στην παράδοση την ευρωπαϊκή και, άμα πάτε, θα δείτε ότι είναι πάρα πολλά και πάρα πολύ ωραία. Υπάρχουν τζαμιά και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας.
Η Αθήνα δεν είχε μεγάλο μουσουλμανικό στοιχείο. Τώρα όμως άλλαξαν τα πράγματα, τώρα υπάρχουν μετανάστες Μουσουλμάνοι πολλοί, οι οποίοι βεβαίως έχουν απόλυτο δικαίωμα στο λατρευτικό χώρο, σε μουσουλμανικό νεκροταφείο κλπ.
Έτσι η κυβέρνηση προχώρησε και μάλιστα έχουμε κι ένα χώρο, τον οποίο διέθεσε η Εκκλησία της Ελλάδος για το μουσουλμανικό νεκροταφείο, το οποίο διαμορφώνουμε τώρα, και το Τζαμί όπου έχουμε πάρει την απόφαση στην κυβέρνηση, έχει βρεθεί ο χώρος και προχωρεί τώρα το Υπουργείο Παιδείας στην υλοποίηση και την εφαρμογή αυτής της απόφασης, για να γίνει κι ένα πολύ ωραίο Τζαμί στην Αθήνα».

Η Οδύσσεια των Ελλήνων της ΕΣΣΔ (συνέχεια)

«Ελληνικός Μαρτυρολόγος», ένα εξαιρετικό έργο μελέτης και καταγραφής της ιστορίας του Ελληνισμού της πρ. ΕΣΣΔ
Στο προηγούμενο άρθρο είχαμε αναφερθεί στο γεγονός ότι φέτος συμπληρώνονται τα 60 χρόνια από τις μαζικές απελάσεις του 1949 των Ελλήνων της ΕΣΣΔ από τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Τι γίνεται όμως σήμερα με το ζήτημα και ποια είναι η πορεία του;
Στις μέρες μας στις χώρες της πρ. Σοβιετικής Ένωσης γίνεται μεγάλη προσπάθεια από διάφορες Αρχές στην κατεύθυνση της άρσης απορρήτου και μελέτης των μυστικών αρχείων εκείνης της εποχής, με σκοπό να βρεθούν, έστω και μετά από 60 χρόνια, οι δεκάδες χιλιάδες αγνοούμενοι έλληνες, θύματα των μαζικών διωγμών και απελάσεων της εποχής 1930-1950, καθώς και της αποποινικοποίησης και κοινωνικής αποκατάστασής τους.
Η σύγχρονη νομοθεσία της Ρωσικής Ομοσπονδίας, στην κατεύθυνση εναρμόνισης με τα διεθνή και ευρωπαϊκά πρότυπα, αναγνωρίζει ότι εάν ένα πρόσωπο ή ένα κοινωνικό σύνολο είχε καταδικαστεί με πολιτικό μοτίβο, η καταδίκη κρίνεται παράνομη και τα θύματά της αναγνωρίζονται ως θύματα πολιτικών διώξεων και η Πολιτεία οφείλει να τα αποκαταστήσει.
Με μια έρευνα στο Διαδίκτυο, ήδη μπορεί κανείς να βρει σήμερα στοιχεία για τους προγόνους του που είχαν υποστεί διωγμούς και απελάσεις:

Σεμπελίδης Νικήτας του Κωνσταντίνου (1900)
Τόπος διαμονής: χωριό Γιουρέβιτς της επαρχίας Κρασνοντάρ
Καταδικάστηκε το 1942 με κατηγορία «ελληνική καταγωγή»
Ποινή: Απέλαση προς ειδικούς τόπους διαμονής στο Καζαχστάν
Πηγή: Υπηρεσία Εσωτερικών Υποθέσεων της επαρχίας Κρασνοντάρ

Σεμπελίδου Συμέλα του Βασίλειου (1913)
Τόπος διαμονής: χωριό Αλευρό της επαρχίας Κρασνοντάρ
Καταδικάστηκε το 1942 με κατηγορία «ελληνική καταγωγή»
Ποινή: Απέλαση προς ειδικούς τόπους διαμονής στη Κιργισία
Πηγή: Υπηρεσία Εσωτερικών Υποθέσεων της επαρχίας Κρασνοντάρ

Σεμπελίδης Ιωάννης του Γρηγορίου (1938)
Τόπος διαμονής: Επαρχία Κρασνοντάρ
Καταδικάστηκε το 1942 με κατηγορία «ελληνική καταγωγή»
Ποινή: Απέλαση προς ειδικούς τόπους διαμονής στη Σιβηρία
Πηγή: Υπηρεσία Εσωτερικών Υποθέσεων της επαρχίας Κρασνοντάρ
Αποκαταστάθηκε με δικαστική απόφαση από τις 8 Αυγούστου 1995

(ακολουθεί λίστα με άλλα 21 άτομα με επώνυμο «Σεμπελίδη»)

Το σπουδαιότερο έργο στην κατεύθυνση αυτής της έρευνας είναι o «Ελληνικός Μαρτυρολόγος» (www.greek-martirolog.ru), ένα σύνθετο project του ερευνητή Ιβάν Τζουχά, ακαδημαϊκού ελληνικής καταγωγής, που πραγματοποιείται τα τελευταία έξι χρόνια υπό την αιγίδα της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Ρωσίας και του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού. Ο σκοπός του έργου είναι η νομική, ηθική και κοινωνική αποκατάσταση του ελληνικού λαού της πρώην ΕΣΣΔ, που υπέφερε από τις σταλινιστικές καταπιέσεις και διωγμούς την εποχή 1930-1950. Ο βασικός στόχος είναι η έκδοση σειράς βιβλίων και δημιουργία ταινίας για το θέμα. Σήμερα έχουν ήδη εκδοθεί τα πρώτα τρία βιβλία και είναι έτοιμο προς έκδοση το τέταρτο. Ο τηλεοπτικός σταθμός «Mega» έχει γυρίσει ντοκιμαντέρ σε σκηνοθεσία του Τάσου Τέλογλου, βασισμένο σε ένα από τα βιβλία. Ο Ιβάν Τζουχά έχει τιμηθεί για το έργο του με το χρυσό μετάλλιο «Για την συνεισφορά στην διάδοση του Ελληνισμού» από το Νομάρχη Θεσσαλονίκης κύριο Ψωμιάδη.

Απόσπασμα της λίστας των ελλήνων προς απέλαση, από τα αρχεία των ειδικών υπηρεσιών της εποχής.
Το έργο «Ελληνικός Μαρτυρολόγος» του Ιβάν Τζουχά και τα βιβλία του έχουν ήδη παρουσιαστεί σε πολλές πόλεις της Ελλάδας. Σε λίγες μέρες, στις 26 Ιουνίου, μετά από πρόσκληση του καθηγητή Β. Αυγτζίδη και υπό την αιγίδα της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος, το έργο θα παρουσιαστεί στην Αθήνα στο Διεθνές Συνέδριο με θέμα τα 60 χρόνια από τις μαζικές εξορίσεις των ελλήνων από τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας της πρ. ΕΣΣΔ.
Μετά από πρόσκληση των ποντιακών σωματείων του Νομού Ροδόπης, ο Ιβάν Τζουχά δέχτηκε με ενθουσιασμό να κάνει μια παρουσίαση του έργου του και στην Κομοτηνή. Θα παρουσιαστούν τα βιβλία του Ιβάν Τζουχά «Ειδικοί συρμοί προς Ανατολή» (μαζικές απελάσεις των Ελλήνων τη δεκαετία 1940-1950) και «Γράφω με δικά μου λόγια» (γράμματα ελλήνων κρατούμενων από το ΓΚΟΥΛΑΓΚ), το ντοκιμαντέρ σκηνοθεσίας Τάσου Τέλογλου «Ελληνική Επιχείρηση 1937» και θα ακολουθήσει η συζήτηση με το ακροατήριο.

Το έργο θα παρουσιαστεί επίσης και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας:
Κατερίνη: ??.06.2009 (πληροφορίες: Γιώργος Κοκοβίδης – 6936 869119)
Βέροια: ??.06.2009 (πληροφορίες: Αβραάμ – 6945 542622)
Αλεξανδρούπολη: 22.06.2009 (πληροφορίες: Αλέκος – 6974 336486)
Κομοτηνή: 23.06.2009 (Ώρα: 20:00, τόπος: αίθουσα της Μηχανικής A.E., πίσω από το Δημαρχείο, πληροφορίες: Γρηγόρης Σεμπελίδης – 6945 707957)
Θεσσαλονίκη: 24.06.2009 (πληροφορίες: Γιάννης Καρυπίδης – 6972 237596)
Αθήνα: 26.06.2009 (πληροφορίες: Λυδία Τζουχά – 6973 386611)
Βαθιά πεπεισμένοι πως το θέμα των διωγμών των Ελλήνων της ΕΣΣΔ αποτελεί για όλους τους έλληνες ένα σημαντικό κεφάλαιο της κοινή μας ιστορίας, σας προσκαλούμε όλους να παρακολουθήσετε την παρουσίαση της σημαντικότερης μελέτης για την ιστορία του Ελληνισμού της πρ. ΕΣΣΔ.

Γρηγόρης Σεμπελίδης
Κομοτηνή, 17.06.2009

Σελίδα της εκδήλωσης στο Facebook: http://www.facebook.com/event.php?eid=91710637267
Επίσημο site του έργου: http://www.greek-martirolog.ru/
Πληροφορίες για το έργο: http://www.greek-martirolog.ru/about_project.php
Πληροφορίες για τον συγγραφέα: http://www.greek-martirolog.ru/main/dzhuha.php

Η διγλωσσία του «εθνάρχη» και ο Ελληνισμός της Ανατολής

Του Γρηγόρη Κεσίσογλου
Οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην ευρύτερη περιοχή μας, θέτει ξανά το ερώτημα για την δυνατότητα της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας να αναλύει σωστά τα δεδομένα και να λαμβάνει εκείνες τις αποφάσεις, οι οποίες αν μη τι άλλο δεν θα οδηγούν την χώρα σε περιπέτειες.
Μία πρόσφατη περίπτωση κακής διαχείρισης και λανθασμένων επιλογών, που θα μπορούσαν να προκαλέσουν στην Ελλάδα και στην Κύπρο σοβαρά προβλήματα, ήταν το Σχέδιο Ανάν, με την καταψήφιση του οποίου αποσοβήθηκαν περαιτέρω κίνδυνοι.
Η πρόσφατη απόφαση του Δικαστηρίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων για την υπόθεση Οραμς, απέδειξε πόσο λάθος θα ήταν για την ελληνική πλευρά να συμβιβαστεί στην μη εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο ιδιοκτησιακό, όπως θα συνέβαινε εάν είχε εγκριθεί το Σχέδιο Ανάν.
Ενώ δεδομένη θα πρέπει να θεωρείται η δοκιμασία της Ελλάδας από τους εκβιασμούς της άλλης πλευράς, κατά την εφαρμογή πολλών σημείων του Σχεδίου Ανάν που είχαν συνδεθεί με την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην Ε.Ε. Σήμερα που καρκινοβατεί η «πορεία ένταξης» γίνονται φανεροί οι κίνδυνοι στους οποίους θα είχε εκτεθεί η Ελλάδα και η Κύπρος.
Κι όμως πριν το κρίσιμο δημοψήφισμα υπήρχαν πολιτικοί ηγέτες σε Ελλάδα και Κύπρο που στήριζαν με ιδιαίτερο πάθος το Σχέδιο Ανάν.
Μια απόφαση που προκαλεί έντονες συζητήσεις μέχρι τις μέρες μας, παρά τα 90 χρόνια που πέρασαν, είναι η αποστολή Ελληνικού στρατού στην Ιωνία το 1919. Η πρόσφατη ζωηρή συζήτηση από τις στήλες της Καθημερινής και την ιστοσελίδα της εφημερίδας, είναι ενδεικτική της διχογνωμίας επί της ιστορικής εκείνης απόφασης.
Στο άρθρο που δημοσιεύουμε σε διπλανή στήλη, παραθέτουμε κάποια ιστορικά στοιχεία, τα οποία θέτουν σοβαρά ερωτηματικά για το κατά πόσο αναλύθηκαν επαρκώς οι διεθνείς και οι τοπικές συνθήκες από την τότε πολιτική ηγεσία του Ελ. Βενιζέλου, κατά την λήψη της απόφασης για αποστολή Ελληνικού στρατού στην Σμύρνη.
Την Πρωτομαγιά του 1919, η νύμφη της Ιωνίας, η Σμύρνη, ζει μία από τις πιο σημαντικές στιγμές της Ιστορίας της. Λίγες ώρες μετά επρόκειτο να αποβιβαστούν στην προκυμαία της τα στρατεύματα της Ελλάδας, τα οποία οι Έλληνες της πόλης θα υποδέχονταν ως απελευθερωτές.
Τα όνειρα που έκαναν οι ραγιάδες κατά τις εκατονταετίες της σκλαβιάς τους, σε λίγο «θα έπαιρναν εκδίκηση».
Όμως ήταν πράγματι έτσι ή μήπως επρόκειτο για μία αυταπάτη που έτρεφε μεγάλο τμήμα των Ελλήνων της Ιωνίας και της υπόλοιπης Ανατολής, οι οποίοι δεν γνώριζαν το γεωπολιτικό παιχνίδι που παιζόταν στην ευρύτερη περιοχή τους;
Την Πρωτομαγιά του 1919 δημογέροντες, κοινοτικοί επίτροποι και άλλοι πρόκριτοι της Ελληνορθόδοξης κοινότητας της Σμύρνης, συγκεντρώνονται μετά από πρόσκληση του Μητροπολίτη Χρυσόστομου, στο Μέγα Συνοδικό της Μητρόπολης. Ο περίβολος της Αγίας Φωτεινής γεμίζει ασφυκτικά από κόσμο που υποψιάζεται ότι συμβαίνει κάτι έκτακτο.
Μετά από λίγο καταφτάνει και ο Ύπατος Αρμοστής της Ελλάδας στη Σμύρνη, ναύαρχος Ηλίας Μαυρουδής. Στην αρχή της συνεδρίασης ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος παίρνει τον λόγο και απευθυνόμενος στην ηγεσία της κοινότητας λέει: «Αδελφοί το πλήρωμα του χρόνου επέστη. Οι πόθοι των αιώνων εκπληρούνται. Οι έκτακτοι χρόνοι ήγγικαν. Αι μεγάλαι ελπίδες του γένους μας, ο ανύστακτος, ο σφοδρός, ο μύχιος, ο θερμός, ο καίων και φλογίζων ως ο πεπυρακτωμένος σίδηρος τα σπλάχνα μας πόθος προς ένωσιν μετά της μητρός μας Ελλάδος, ιδού κατά τη σήμερον ιστορικήν και αξιομνημόνευτον ημέραν της 1ης Μαϊου γίνεται πράγμα και γεγονός τετελεσμένον... Η αποβίβασις των ελληνικών μεραρχιών εις τα Μικρασιατικά παράλια ήρξατο…»
Ο πύρινος λόγος του φλογερού πατριώτη Μητροπολίτη είχε την κατάληξη: «Ζήτω η Μεγάλη μας Πατρίς Ελλάς. Ζήτω η Ελληνική Σμύρνη. Ζήτω ο Βενιζέλος. Ζήτω ο ναύαρχός μας Ηλίας Μαυρουδής. Ζήτω η ένωσίς μας μετά της μητρός Ελλάδος».
Στη συνέχεια πήρε τον λόγο ο ναύαρχος Μαυρουδής:
«Κύριοι, όταν προ τινών μηνών ήλθον ενταύθα, σας έφερα ελπίδας μόνον. Σήμερον σας φέρω την πραγμάτωσιν μέρους των ελπίδων εκείνων, ως και ελπίδας θετικάς διά την πραγματοποίησιν των υπολειπομένων. Αντί παντός άλλου θα σας αναγνώσω το ακόλουθον τηλεγράφημα του Προέδρου της Κυβερνήσεως κ. Βενιζέλου, το οποίο και απευθύνεται προς υμάς και το οποίον έχω εντολήν να σας ανακοινώσω! Ιδού το τηλεγράφημα. Ο πρόεδρος της Ελληνικής Κυβερνήσεως σας παρακαλεί εις εκάστην φράσιν του, εις εκάστην λέξιν, εις έκαστον κόμμα ακόμη, να τηρήσετε ευλαβώς τας εντολάς του» (1).
Ο Ναύαρχος Μαυρουδής αρχίζει να διαβάζει:
«Τηλεγράφημα του κ. Βενιζέλου.
Το πλήρωμα του χρόνου ήλθεν. Η Ελλάς εκλήθη υπό του Συνεδρίου της Ειρήνης να καταλάβη τη Σμύρνην ίνα ασφαλίση την τάξιν. Οι ομογενείς εννοούσιν ότι η απόφασις αυτή ελήφθη διότι εν τη συνειδήσει των διευθυνόντων το Συνέδριο, είναι αποφασισμένη η ένωσις της Σμύρνης μετά της Ελλάδος...» (2)
Την επομένη, 2 Μαΐου 1919, η νηοπομπή που μεταφέρει τον Ελληνικό στρατό αναχωρεί από την Λέσβο και κατευθύνεται προς τη Σμύρνη. Η Ημερήσια Διαταγή του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου που ανακοινώνεται στους αξιωματικούς και τους οπλίτες, μεταξύ άλλων αναφέρει (3):
«…Απεφασίσθη υπό των μεγάλων Δυνάμεων η διά του ελληνικού στρατού κατάληψις της Σμύρνης και η εξασφάλισις της τάξεως εκεί. Αποστολή, τιμητικωτέρα της οποίας σπανίως ανετέθη εις τμήμα του εθνικού στρατού, καθ' όλην τη μακράν του ιστορίαν... Η Συνδιάσκεψις δεν απεφάσισεν ακόμη οριστικώς επί των εθνικών μας διεκδικήσεων, αλλ' η τιμή την οποία μας κάμνει, να μας εμπιστευθή την εξασφάλισιν της τάξεως εις την μητέρα της Ιωνίας, αποδεικνύει ποίαν προς ημάς έχει εμπιστοσύνην και της εμπιστοσύνης αυτής είμαι βέβαιος θα αποδειχθήτε άξιοι...»
Από την ανάγνωση των παραπάνω δηλώσεων και ανακοινώσεων βγαίνουν κάποια συμπεράσματα.
Για τον Μητροπολίτη Χρυσόστομο η «ένωσις μετά της μητρός Ελλάδος» ήταν δεδομένη. Την πεποίθηση του αυτή επισφραγίζει το προαναφερθέν τηλεγράφημα του Ελ. Βενιζέλου που δηλώνει κατηγορηματικά ότι «…είναι αποφασισμένη η ένωσις της Σμύρνης μετά της Ελλάδος».
Όμως την ίδια ώρα ο ίδιος ο «εθνάρχης» δήλωνε προς το στράτευμα ότι «…Η Συνδιάσκεψης δεν απεφάσισεν ακόμη οριστικώς επί των εθνικών μας διεκδικήσεων…»
Η διγλωσσία του «εθνάρχου» είναι προφανής. Μία διγλωσσία η οποία ουσιαστικά παραπλανά τον ελληνικό πληθυσμό της Ιωνίας, ο οποίος δεν ήταν σε θέση να γνωρίζει ούτε τα διπλωματικά παρασκήνια ούτε και τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην περιοχή της Μικράς Ασίας και της Μέσης Ανατολής.
Όμως η τότε πολιτική ηγεσία της Ελλάδας, δεν είχε το άλλοθι της άγνοιας. Ο Ελ. Βενιζέλος γνώριζε ότι η εντολή κατάληψης της Σμύρνης που εξασφάλισε από την Συνδιάσκεψη του Συνεδρίου της Ειρήνης, ήταν μία απόφαση συγκυριών και γι’ αυτό ευάλωτη.
Ο πρέσβης Κ. Σακελλαρόπουλος γράφει (4): «Η απόφασις να ανατεθή εις ελληνικάς δυνάμεις η κατάληψις της Σμύρνης ελήφθη, όπως έχει εκτεθή, κατά τρόπον εντελώς αιφνίδιον, σχεδόν αιφνιδιαστικόν, εις μίαν στιγμήν κατά την οποίαν η συμπτωματική συνύπαρξις και αλληλεπίδρασις ωρισμένων συντελεστών έκαμε τη λύσιν αυτήν ανεκτήν, διά την έλλειψιν άλλης καλυτέρας. Μόνος ο Lloyd George, μεταξύ των συμμάχων, σχεδόν και μεταξύ των Αγγλων, θα ήτο ίσως κατ' αρχήν διατεθειμένος να την εισηγηθή και την υποστηρίξη υπό οποιασδήποτε περιστάσεις. Αλλά ασφαλώς θα απετύγχανε να την επιβάλη αν οι Ιταλοί δεν είχον ήδη καταλάβει το νοτιοδυτικόν τμήμα της Μικράς Ασίας, αν ο κίνδυνος να επεκτείνουν την κατοχήν των και επί της Σμύρνης δεν εφαίνετο άμεσος, αν το ζήτημα του Φιούμε δεν είχε φέρει αυτούς εις πλήρη ρήξιν με τον πρόεδρον Wilson, και αν, εκ της αφορμής αυτής δεν είχον αποχωρήσει από τη διάσκεψιν. Εχρειάσθησαν όλα αυτά διά να δεχθή την πρόταση του Αγγλου πρωθυπουργού - ως κακόν μη χείρον παντός - και ο Wilson, αλλ' ιδίως ο Clemenceau. Ούτε λοιπόν του ενός, ούτε του άλλου τη στάσιν ενέπνευσε εύνοιαν προς την Ελλάδα, της οποίας την εις Μικράν Ασίαν επέκτασιν εθεώρουν και οι δύο αντίθετον προς τους σκοπούς και τα συμφέροντά των».
Η ανάλυση του πρέσβη Σακελαρόπουλου είναι εύγλωττη και δεν αφήνει περιθώρια παρεξηγήσεων. Ο ελληνικός στρατός πατούσε στη γη της Ιωνίας ως αποτέλεσμα μίας συγκυριακής σύμπραξης των τότε ισχυρών. Η αποστολή που του είχε ανατεθεί ήταν η «εξασφάλιση της τάξης» και δεν είχε καμία σχέση με την απελευθέρωση των καταπιεζόμενων λαών της Ανατολής, μεταξύ των οποίων ήταν και οι Έλληνες.
Οι Άγγλοι και ιδιαίτερα ο πρωθυπουργός Λόιντ Τζορτζ, ήταν σχεδόν οι μόνοι υποστηρικτές της Ελληνικής στρατιωτικής παρουσίας στη Μικρά Ασία. Κατά τον καθ. Κ. Σβολόπουλο (5) ο αγγλικός παράγοντας και κυρίως ο Λ. Τζορτζ «…υιοθετούσε την άποψη ότι η καλύτερη εξυπηρέτηση των επιδιώξεών του - πολιτικών, στρατηγικών και οικονομικών - στο χώρο της εγγύς ανατολής συνεχόταν με την ενίσχυση του ελληνικού παράγοντα».
Άλλωστε ο Άγγλος πρωθυπουργός δήλωνε: «Οι Έλληνες... θα γίνουν οι πρώτοι φύλακες της μεγάλης οδού ήτις εξασφαλίζει την ενότητα της Συμπολιτείας». (6)
Η Αγγλία προτιμούσε την Ελλάδα ως τοποτηρητή των συμφερόντων της στα δυτικά παράλια τής Μικράς Ασίας και αντιμετώπιζε με εχθρότητα την προοπτική επέκτασης της Ιταλικής παρουσίας από τα νότια παράλια της χερσονήσου προς δυσμάς, στην Ιωνία.
Η Ιταλία που ακολουθούσε αποικιακή πολιτική αντιμετώπιζε με εχθρότητα την παρουσία του Ελληνικού στρατού στην Ιωνία, την οποία θεωρούσε ανταγωνιστική.
Η Γαλλία αντιμετώπιζε την ελληνική εκστρατεία στη Μικρά Ασία ως μοχλό πίεσης της Μεγ. Βρετανίας στην δική της παρουσία στην Ανατ. Μικρά Ασία και την σημερινή Συρία.
Οι ΗΠΑ στα πλαίσια του ανταγωνισμού που είχαν με τους Αγγλογάλλους, για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Μέσης Ανατολής, δεν επιθυμούσαν την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο Πρόεδρος Ουίλσον στο ιστορικό διάγγελμα του με τα 14 σημεία, στο άρθρο 12 ρητά τασσόταν κατά του διαμελισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Επίσης η νεοσύστατη Σοβιετική Ένωση, για λόγους στρατηγικών συμφερόντων αλλά και εξ αιτίας της συμμετοχής της Ελλάδας (με ευθύνη Βενιζέλου) στην αποτυχημένη επέμβαση των δυτικών δυνάμεων στην Ουκρανία, στήριξε με όπλα και πολεμοφόδια το κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ.
Συμπερασματικά, όλοι οι διεθνείς παράγοντες ήταν αρνητικοί, για την έναρξη της Μικρασιατικής Εκστρατείας.
Παράλληλα με τις διεθνείς συνθήκες, υπήρχε και ένας άλλος σημαντικός παράγοντας που αγνόησε ο Ελ. Βενιζέλος και γενικότερα η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε ηττηθεί στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το σουλτανικό καθεστώς βρισκόταν υπό κατάρρευση. Η Κωνσταντινούπολη ήδη βρισκόταν υπό διασυμμαχική κατοχή. Ενδεχομένως η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας να εκτίμησε ότι η Μικρασιατική εκστρατεία θα ήταν ένας περίπατος, μη υπάρχοντος κάποιου αξιόλογου αντιπάλου, παρά μόνο κάποιων ένοπλων ομάδων ατάκτων.
Όμως η πραγματικότητα ήταν τελείως διαφορετική. Ήδη από ετών την χώρα κυβερνούσε – επίσημα ή ανεπίσημα – το πανίσχυρο Κομιτάτο Ένωση και Πρόοδος. Το Κομιτάτο είχε οργανώσει ένα πρωτόγνωρο μηχανισμό παρακρατικής μορφής, με εκτελεστικό βραχίονα την οργάνωση «Τεσκιλάτι Μαχσουσά».
Το Κομιτάτο ήδη ενεχόταν για τις σφαγές των Αρμενίων και στελέχη του δικάζονταν στα δικαστήρια που συγκροτήθηκαν με την βούληση των δυνάμεων της «Αντάντ».
Η οργάνωση που ευθυνόταν για την εξόντωση εκατομμυρίων Χριστιανών κατοίκων της Ανατολής και η ηγεσία της βρισκόταν υπό διωγμό, όμως ο μηχανισμός που είχε δημιουργήσει παρέμενε αλώβητος. Επιπλέον οι εγκληματίες που συγκροτούσαν τους μηχανισμούς του Κομιτάτου είχαν κάθε λόγο να πολεμήσουν λυσσαλέα για να σώσουν το «κεφάλι» τους από τις διώξεις των νικητών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Σε αυτούς τους μηχανισμούς και το δίκτυο των εγκληματιών στηρίχτηκε σε μεγάλο βαθμό ο Μουσταφά Κεμάλ και οργάνωσε το κίνημα του…
Έτσι το όνειρο που άρχισε να γίνεται πραγματικότητα τον Μάϊο του 1919, κατέληξε ο χειρότερος εφιάλτης του Ελληνισμού, τον Σεπτέμβριο του 1922.
Το έγκλημα της εξόντωσης των Χριστιανικών λαών της Ανατολής από το εθνικιστικό κίνημα των Νεοτούρκων, ολοκληρώθηκε με την Συνθήκη Ανταλλαγής Πληθυσμών που υπέγραψαν Τουρκία κι Ελλάδα.
Η Ιστορία δεν γράφεται με «εάν». Όμως μεταξύ της «υποχρεωτικής ανταλλαγής» ή της «εξόντωσης στις πορείες θανάτου» ενδεχομένως να υπήρχαν και άλλες εκδοχές στην ιστορική διαδρομή του Ελληνισμού της Ανατολής.
Η πολιτική εκκαθάρισης της Ανατολής από τους Χριστιανικούς λαούς, που ακολούθησε η ηγεσία της Τουρκίας σε συνδυασμό με τις βαρύτατες ευθύνες του ελλαδικού κράτους, εξάλειψε την φυσική παρουσία του Ελληνισμού της Ανατολής από την κοιτίδα του.
Σήμερα είναι παρών μόνο με την πολιτιστική κληρονομιά του στη γη της Ανατολής. Μια κληρονομιά που δυστυχώς αδυνατούν να αξιοποιήσουν οι απόγονοι των Μικρασιατών προσφύγων…
1. «Το Αρχείον του Εθνομάρτυρος Σμύρνης Χρυσόστομου», εκδόσεις Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης, τόμος Γ, σελ. 47-49
2. Κ. Σβολόπουλου: «Η Ελληνική Εξωτερική Πολιτική 1900-1945», εκδόσεις ΕΣΤΙΑ, σελ. 151
3. Σπ. Μαρκεζίνη: «Πολιτική ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος», εκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ, τόμος 4ος, σελ. 286
4. Κ. Σακελλαρόπουλος: «Η Σκιά της Δύσεως», Αθήναι 1961, σελ. 85-86
5. Κ. Σβολόπουλου, στο ίδιο, σελ. 152
6. Γ. Κορδάτου: «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας», εκδόσεις «20ός Αιώνας», τόμος XIII, σελ. 527
Δημοσιεύτηκε στην «Ανατολή» (τ. Μαϊου 2009)

Ανοιχτή επιστολή της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων προς τον Μ. Τρεμόπουλο

Τετάρτη, 3 Ιούνιος 2009

“Εδώ και αρκετό καιρό περιμέναμε να συναισθανθείς το βάρος των πολιτικών και ιστορικών ανοησιών που κατά καιρούς έχεις εκτοξεύσει, εις βάρος της ιστορίας, των προγόνων μας και της αξιολογήσεως των ιστορικών προσώπων.
Δυστυχώς όμως με την συνέντευξή σου στα ΝΕΑ του Κυριακάτικου φύλλου της 31/5/09... προτείνεις όχι η οδός Αγίου Δημητρίου αλλά η οδός του Απ. Παύλου, να μετονομαστεί σε οδό Κεμάλ Ατατούρκ.
Αγαπητέ αγωνιστή ο οποίας καμιά φορά λες και «μαλακίες», δανείζομαι την απάντησή σου όπως ο ίδιος αυτολεξεί την είπες στα ΝΕΑ της Κυριακής χαρακτηρίζοντας τον εαυτό σου, πρέπει να γνωρίζεις ότι δύο ήταν οι ιδεολογίες του θανάτου τον τελευταίο αιώνα στην Ευρώπη. Η ιδεολογία του Κεμάλ Ατατούρκ και του Χίτλερ και οι δύο είναι ιδεολογίες της φυλετικής καθαρότητας και των εθνοκαθάρσεων. Χωρίς την ιδεολογία του Κεμάλ Ατατούρκ, 353.000 Πόντιοι δεν θα ήταν νεκροί και εμείς θα ήμασταν ακόμα στην Τραπεζούντα, Σαμψούντα, Κερασούντα και τις άλλες ιστορικές περιοχές του Πόντου. Εκατομμύρια Αρμένιοι, Ασσύριοι και άλλοι λαοί μη Τουρκικοί και Μουσουλμανικοί, δεν θα είχαν σφαγιασθεί και δεν θα είχαν ξεριζωθεί από τις πατρίδες τους. Εάν η Ευρώπη μπορούσε να αντιληφθεί το μέγεθος και τη βαρβαρότητα αυτής της ιδεολογίας και να την σταματήσει, εκατομμύρια Εβραίοι θα ήταν ζωντανοί, δεν θα υπήρχαν ¶ουσβιτς, Καλάβρυτα, Χορτιάτης και άλλα μέρη, όπου χιλιάδες αγωνιστές σφαγιάστηκαν από την ίδια ιδεολογία του θανάτου, με εκφραστή όμως αυτή τη φορά τον Χίτλερ.
Ως απάντηση της ανοήτου πολιτικά και ιστορικά προτάσεώς σου, σου προτείνουμε η οδός του Απ. Παύλου, η μισή να μετονομαστεί σε οδό Κεμάλ Ατατούρκ και η άλλη μισή σε οδό Αδόλφου Χίτλερ.
Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ποντιακών Σωματείων μπροστά σ΄ αυτά που εσύ γνωρίζεις και αποτελούν τη Θεσσαλονίκη για σένα, σου προτείνει να ανοίξεις κανένα βιβλίο και να μάθεις για τον Βησσαρίωνα εκ Τραπεζούντας, στον Στράβωνα, τον Ενεπεκίδη, τον Ιασονίδη, τον Χρύσανθο εκ Τραπεζούντας και για να μην μακρηγορώ, αν διαβάσεις καλά θα ανακαλύψεις και άλλους.
Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ποντιακών Σωματείων ποτέ δεν άσκησε κομματική πολιτική καθοδήγηση στα εκατοντάδες σωματεία της, στα οποία μετέχουν εκατοντάδες χιλιάδες Πόντιοι.
Επειδή όμως μ΄ αυτά που λες και κάνεις σε θεωρεί επικίνδυνο πολιτικά, επικίνδυνο δηλαδή για όσα εμείς αγωνιζόμαστε και έχουμε ιεραρχήσει ως πρώτα στην κλίμακα των αξιών μας, για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια ιστορίας, σε καλούμε ευθέως και χωρίς περιστροφές να μας απαντήσεις:
1) Πώς δεσμεύεσαι και ποιες δράσεις θα αναλάβεις, για τη διεθνοποίηση του Ποντιακού ζητήματος, δηλαδή της αναγνωρίσεως της Γενοκτονίας μας από τους Τούρκους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο;
2) Πώς θα αγωνιστείς και αν σκοπεύεις, για τα ανθρώπινα δικαιώματα στον Πόντο χιλιάδων Ποντιόφωνων Χριστιανών ή και Μουσουλμάνων, των οποίων τα δικαιώματα σήμερα καταπατούνται;
3) Για την απόδοση προς χρήσιν και θρησκευτική λατρεία των θρησκευτικών και ιστορικών μας μνημείων στον Πόντο, ώστε οι εκκλησιές μας να πάψουν να είναι στάβλοι και αχούρια και η Παναγία Σουμελά μουσείο.
Καλή η οικολογία αγαπητέ Τρεμόπουλε, αλλά και ολίγη ιστορική μνήμη δεν βλάπτει. Όχι ως έκφραση επαρχιωτικού εθνικισμού ή ακροδεξιών κορόνων ή άναρθρων κραυγών, αλλά ως συνειδητή γνώση και αξιολόγηση της ιστορίας και αποφυγή καινούργιων ολοκαυτωμάτων.
Εάν λοιπόν επιμείνεις σε όσας μας λες, σου έχω και εγώ μια πρόταση. Στην νέα οδό Κεμάλ Ατατούρκ - Αδόλφου Χίτλερ, να εγκαταστήσεις το πολιτικό σου γραφείο. Σε κάθε δε περίπτωση σου δηλώνουμε απερίφραστα, ότι αν δεν συναισθανθείς τα όσα είπες και δεν επανορθώσεις, μη έχοντας τη δυνατότητα να σου προσφέρουμε την οικολογική τούρτα που σου πρόσφερε η Νατάσσα Γερασιμίδου, χωρίς να είμαστε ενάντια στους οικολόγους και το πράσινο, θα σου προσφέρουμε «μαύρο στον Μαυρογιαλούρο» στις επερχόμενες εκλογές, διότι επιτέλους όπως και ΄συ ο ίδιος καλά γνωρίζεις, ένας πράσινος κόσμος δεν σημαίνει τίποτα όταν είναι αιματοβαμμένος.

Χαιρετίσματα και περιμένουμε.

Για το Διοικητικό Συμβούλιο της Π.Ο.Π.Σ
Ο Πρόεδρος
Χαράλαμπος Αποστολίδης
Δικηγόρος Παρ΄ Αρείω Πάγω”
(http://www.newsblog.gr)

Διάλογος για την «Μικρασιατική Εκστρατεία»

Από τις αρχές Μαΐου έχει αρχίσει διάλογος για τη Μικρασιατική Εκστρατεία. Δημοσιεύουμε στα Ποντιακά Θέματα παρέμβαση του Ιδρύματος Μελέτης Ιστορίας του Ελ. Βενιζέλου.

Ι. Το Ίδρυμα Μελέτης Ιστορίας του Ελευθερίου Βενιζέλου δια της παρούσης - κατά καταστατικό του σκοπό - μετέχει στον διάλογο για την «Μικρασιατική Εκστρατεία».

ΙΙ. Η θέση μας αναλύεται σε τρεις ενότητες. Στην πρώτη προσδιορίζουμε την «Μικρασιατική πολιτική» του Βενιζέλου. Στην δεύτερη αναδεικνύουμε την επί του ζητήματος πανεθνική - τότε - αντίληψη. Στην τρίτη, δι' ολίγων, την αιτία της καταστροφής και παραθέτουμε άποψη χρήσιμη του Ιωάννη Μεταξά. Τέλος παρουσιάζουμε την άποψή μας και έναντι του ζητήματος του «Διχασμού». Ειδικώτερα:

Α΄ Ο Βενιζέλος και προ αυτού ο οξυνούστατος Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ΄ είχαν διαβλέψει ότι ο μετασχηματισμός του Οθωμανικού κράτους σε εθνικό Τουρκικό - υπό την επιρροή (τελικώς) - των Νεοτούρκων θα προοιωνίζετο συνέπειες καταστροφικές για τους χριστιανικούς εκεί πληθυσμούς. Και αυτό βέβαια διότι η επιβολή του τουρκικού εθνικισμού αυτομάτως αναδείκνυε (και) τους χριστιανικούς αυτούς πληθυσμούς ως μειοψηφίες. Σήμερα η βάρβαρη εξόντωση άνω των 250.000 Ελλήνων του Πόντου, όπως και ενός εκατομμυρίου πεντακοσίων χιλιάδων Αρμενίων, μάλιστα δε μέχρι του 1918 δεν αμφισβητείται. Η Ελληνική Βουλή την 21.2.1994 ομοφώνως ανακήρυξε την 19 Μαϊου εκάστου έτους ως Ημέρα Μνήμης για την γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού. Επίσης έχει από το Κοινοβούλιό μας αναγνωρισθεί και η γενοκτονία των Αρμενίων με ψήφισμα ομοίως ομόφωνο την 25.4.1996.

Για την ανακοπή της εξέλιξης αυτής (όπου προδιαγεγραμμένη ήταν η εξάλειψη των χριστιανών από την τουρκική επικράτεια), ο Βενιζέλος με το περίφημο από 22.9.1920 τηλεγράφημά του προς Leoyd George θέτει ως αμέσους στόχους της - τότε - κοινής Αγγλοελληνικής πολιτικής: i) Χωριστό κράτος για Κωνσταντινούπολη και Στενά. ii) Ίδρυση κράτους του Πόντου. iii) Συνεργασία αυτού μετ' Αρμενίας και Γεωργίας προς ανάδειξη φραγμού …"… κατά του Ισλαμισμού και ενδεχομένως κατά του ρωσικού ιμπεριαλισμού …"… (κείμενο τηλεγραφήματος - μεταφρασμένο από Β. Μόστρα - σε Σπ. Μαρκεζίνη «Πολιτική Ιστορία» της Νεωτέρας Ελλάδος. Σειρά Β΄ Σύγχρονος Ελλάς τομ. 1ος». «Παράρτημα Κειμένων» υπ΄αριθμ. 2 σελ. 403. «Πάπυρος» 1978.

Β΄ Αλλά η αλυτρωτική αυτή επιδίωξη αποτελούσε - τότε - πανεθνικό αίτημα.

Είναι χαρακτηριστική η από 24.4.68 επιστολή του Π. Κανελλόπουλου προς Σπ. Μαρκεζίνη σε Σπ. Μαρκεζίνη οπ. ανωτ. σελ. 48). Εκεί ο επιστολογράφος, ανεψιός του Δ. Γούναρη, βεβαιώνει ό,τι του ανακοίνωσε ο Γούναρης τον Σεπτέμβριο 1920. Ότι, δηλαδή,... »...Καλά έκαμεν ο Βενιζέλος και εδέχθη την εντολήν εις την Μικράν Ασίαν. Το ίδιο θα έπραττα και εγώ. Δεν ήτο νοητή η άρνησις. Εκπληρούται μέγα όνειρο του Ελληνισμού. Εάν κερδίσωμε τας εκλογάς θα συνεχίσωμεν τας στρατιωτικάς επιχειρήσεις. Και ο Θεός βοηθός...»...

ΙΙ. Η πορεία προς την καταστροφή άρχισε με την εδραίωση του Κεμάλ και την Επιστροφή του Κωνσταντίνου. Οι σύμμαχοι που μας έδωσαν το εισιτήριο της Μικρασίας θεωρούσαν - επισήμως - την παλινόρθωση ως εχθρική πράξη. Ο Βασιλιάς, εκείνος, γαμβρός του Κaizer είχε ευνοήσει την γερμανική άποψη - πάντως - κατά την αντίληψη των νικητών.

Ως προς το ζήτημα δεν είναι δυνατό να αγνοηθεί η εισήγηση Ι. Θεοτόκη, που αποκάλυψε ο γιος του Σπ. Ι. Θεοτόκης ("Πολιτικαί Αναμνήσεις» έκδ. συγγραφέα 1986, σελ. 37-38).

Η εισήγηση είναι καταπληκτική. Ο εκπρόσωπος ακραιφνούς φιλοβασιλικής οικογένειας, επισκέπτεται τον Κωνσταντίνο, στην Ελβετία. Του εκθέτει ότι οι νικήτριες πλέον δυνάμεις της Entent διάκεινται απέναντί του εχθρικώς. Εν όψει αυτού απευθύνει έκκληση και τονίζει προς τον Βασιλέα επί λέξει …"… να μην επιστρέψετε στην Ελλάδα μέχρις ότου ρυθμισθούν οι σχέσεις Σας με την νικήτριαν Αντάντ …"…

Εν τούτοις, παρά πάσα έννοια φροντίδας του εθνικού συμφέροντος, ο Κωνσταντίνος δεν έλαβε υπ' όψη την εχθρική στάση των συμμάχων μας - τότε - απέναντί του. Επέστρεψε και ανέλαβε τα βασιλικά του καθήκοντα (!!!).

ΙΙΙ. Μετά την πτώση Βενιζέλου (1.11.20) οι σύμμαχοι διατύπωσαν προτάσεις απαγκίστρωσής μας από την εκστρατεία. Εν τούτοις οι μετανοεμβριανοί κυβερνήτες - και ο Κωνσταντίνος - επέμειναν.

Είναι χαρακτηριστική η αισιοδοξία τότε της «Καθημερινής». Μετά τις επιχειρήσεις του θέρους 1921 έγραφε :... «...Η οδός προς την Άγκυραν είναι σήμερον ανοικτή και είναι βραχεία...»... (Σπ. Β. Μαρκεζίνης - αμέσως άνω - σελ. 206). Και οι δηλώσεις του Νικ. Στράτου: Η Κωνσταντινούπολις …"… είναι η πεπρωμένη πρωτεύουσα της Ελληνικής Αυτοκρατορίας... »... (Σπ. Β. Μαρκεζίνης - αμέσως άνω - σελ. 116).

Ακόμη περισσότερο δεν είναι δυνατό να μην επισημανθεί η άκρως αφελής δήλωσή του, τότε, (15.2.21) υπουργού Στρατιωτικών Δημ. Γούναρη. Αγορεύων έλεγε και παρέσυρε ότι …"… Είμαι εν γνώσει της καταστάσεως εν Μικρά Ασία υπέρ πάντα άλλον και δύναμαι να διαβεβαιώσω με τον θετικώτερον τρόπον, ότι η εκεί αντίδρασις (των Τούρκων !!!) πρέπει να χαρακτηρισθεί ως συντριβείσα …"… (Σπ. Β' Μαρκεζίνη αμέσως άνω σελ. 115).

Γ΄ Η μεγαλόπνοη θεώρηση - σημειώθηκε ήδη - υπέκυψε στην μοίρα. Οι αντίπαλοι του Βενιζέλου την 1.11.1920 πλειοψήφισαν σε έδρες. Δεν είναι βέβαιο ότι το αυτό συνέβη και σε ψήφους. Ο Αλ. Παπαναστασίου στην μελέτη του «Δημοκρατία και Εκλογικό Σύστημα» υποστηρίζει ότι …"… δια των εκλογών της 1ης Νοεμβρίου (1920) η μειοψηψία του λαού εισήλθεν εις την Βουλήν ως πλειοψηφία και εκανόνισε την πολιτικήν του Κράτους …"… Όπως και να έχει το ζήτημα κρίσιμο είναι ότι: Οι μετεκλογικοί κυβερνήτες προσπάθησαν ν' ασκήσουν πολιτική Βενιζέλου χωρίς τον εμπνευστή της (!!!). Χωρίς, δηλαδή, να έχουν τις συμμαχίες και τα ερείσματά του. Και, έτσι, επήλθαν οι συνέπειες της γνωστής καταστροφής. Για την τεχνική - στρατιωτική - εκδοχή της καταστροφής είναι χαρακτηριστικώς αποκαλυπτικά τα όσα ο Ιωάννης Μεταξάς εξηγεί σε χειρόγραφο μνημόνιο που παρατίθεται στο «Ημερολόγιο» του (τομ. τρίτος, σελ. 75) αναφορικά, μάλιστα, προς το γιατί αρνήθηκε την συμμετοχή του. Εκθέτει συγκεκριμένα:... »... Δεν μου είναι πλέον (25.3.21) δυνατόν ούτε τα κατά την γνώμην μου κακώς γενόμενα να επανοσθώσω, ούτε να αναλάβω να εφαρμόσω ξένα σχέδια και να συνεχίσω επιχειρήσεις αίτινες θα ήγον εις αποτυχίαν.

Το πράγμα θα ήτο διάφορον, προσέθεσα, εάν είχον εις την διάθεσίν μου τον από Νοεμβρίου και πέραν διαρρεύσαντα χρόνο …"….

Περαιτέρω, ο ίδιος, ψέγει τους μετανοεμβριανούς κυβερνήτες, ότι... »... Αντί δε να σπάζωμεν το κεφάλι μας εις τας οχυρώσεις του Κεμάλ (Άγκυρα), να τον αφήσωμεν να σπάση αυτός τα μούτρα του εις τας ιδικάς μας (Σμύρνη)... »... (αμέσως άνω σελ. 85).

ΙV. Χάθηκε - τότε - για τον Ελληνισμό μια μεγάλη ελπίδα, στην πραγματοποίηση της οποίας - τότε - είχαν πιστέψει όλοι. Και, πράγματι, εάν είχαν κάπως άλλως εξελιχθεί οι συνθήκες ήδη η πατρίδα μας θα ήταν κράτος σαράντα - τουλάχιστον - εκατομμυρίων κατοίκων. Επί πλέον, θα κυριαρχούσε στην γεωπολιτικά κρίσιμη - σήμερα - περιοχή της Ανατολικής Λεκάνης της Μεσογείου.

V. Ήδη επί του «Διχασμού» προβάλλεται κατά Βενιζέλου ότι τον προκάλεσε. Πρόκειται περί συκοφαντικού μύθου. Κατ' απόλυτη ακρίβεια. Όχι απλώς δεν τον προκάλεσε, αλλά τον υπέστη ο Βενιζέλος με την αντισυνταγματική υφαρπαγή των κατά το Πολίτευμα εξουσιών του. Δηλαδή: Κατά την έκρηξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου πρωθυπουργός - με ισχυρότατη μάλιστα - κοινοβουλευτική βάση ήταν ο Βενιζέλος. Εκείνος, λοιπόν, μόνος εδικαιούτο (και όφειλε) ν' ασκεί εξωτερική πολιτική. Όχι ο Κωνσταντίνος που ουδεμία είχε κατά το Πολίτευμα εξουσία άσκησης πολιτικής.

VI. Οιοσδήποτε ενδιαφερόμενος για λεπτομερέστερη ενημέρωση επί των δραματικών - πράγματι - στιγμών της Ιστορίας μας, που συνδέονται με την προσπάθεια αποκατάστασης του Ελληνισμού στην πρώτη του κοιτίδα μπορεί να επικοινωνήσει με τον διευθυντή του Ιδρύματος μας κ. Δημήτρη Μιχαλόπουλο, ο οποίος θα του παράσχει κάθε ενημέρωση.

Ο Πρόεδρος

Γεώργιος Κ. Στεφανάκης

Μια στιγμή που άργησε εκατό χρόνια...

Η Ευθυμία-Σάνο Χάλο, η κόρη της Θία και η γ. πρόξενος Άγη Μπαλτά στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδος στη Νέα Υόρκη

Της Ρεβέκκας Παπαδοπούλου
Σε μια λιτή τελετή το μεσημέρι (Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009 ) στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδος στη Νέα Υόρκη ορκίστηκαν από την Γενική Πρόξενο Αγη Μπαλτά ως Ελληνίδες υπήκοοι η «γιαγιά του Πόντου» Ευθυμία – Σάνο Χάλο και η κόρη της, γνωστή συγγραφέας, Θία Χάλο, που πρόσφατα απέκτησαν την ελληνική ιθαγένεια με απόφαση της Βουλής των Ελλήνων, για την προσφορά τους στον Ποντιακό Ελληνισμό.

«Σας ευχαριστώ όλους από τα βάθη της καρδιάς μου», είπε συγκινημένη η κ. Σάνο Χάλο, η οποία γιόρτασε τον περασμένο μήνα τα 100α της γενέθλια, έχοντας στο πλευρό της τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά της. «Δεν πήγα ποτέ σχολείο, δούλεψα σκληρά όλη μου τη ζωή για να μεγαλώσω 10 παιδιά», πρόσθεσε.

Εχοντας επιζήσει της γενοκτονίας η Σάνο Χάλο αφηγήθηκε τις τραγικές περιπέτειές της στην θυγατέρα της Θία Χάλο, η οποία κατέγραψε την πραγματική ιστορία του διωγμού της μητέρας της, στο βιβλίο «Ούτε καν το όνομά μου», συμβάλλοντας με τον τρόπο αυτό στην προβολή του Ποντιακού Ελληνισμού και στην προώθηση του ζητήματος της αναγνώρισης από τη διεθνή κοινότητα της Ποντιακής Γενοκτονίας.

Η κ. Θία Χάλο δήλωσε υπερήφανη για τη μητέρα της και εξέφρασε τη χαρά της που μπορεί πλέον, πέραν της ελληνικής καταγωγής της, να δηλώνει και τυπικά Ελληνίδα, έχοντας αποκτήσει την ελληνική υπηκοότητα. Ευχαρίστησε ιδιαίτερα τα μέλη της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Αμερικής – Καναδά για τις ενέργειές τους ώστε να προωθηθεί το αίτημά τους στην Ελληνική Πολιτεία, αλλά και γιατί χάρη στη βοήθειά τους, η ιστορία της μητέρας της έγινε κάτι παραπάνω από ένα βιβλίο, έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο.

«Είναι μια από τις ιστορικότερες στιγμές του ποντιακού Ελληνισμού της Αμερικής», τόνισε ο αναπληρωτής πρόεδρος της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Γιώργος Τσιλφίδης, σημειώνοντας πως «μέσα από δύο θρυλικές μορφές, από δύο θρυλικές γυναίκες, μέσα από τη Σάνο και τη Θία Χάλο προβάλλουμε μια πτυχή της ιστορίας του Ελληνικού Εθνους που για χρόνια παρέμενε στα αζήτητα της Ιστορίας». «Τιμούμε δύο γυναίκες, δύο σύμβολα για την ανθρωπότητα και ταυτόχρονα τα 353,000 θύματα της γενοκτονίας μας, αλλά και τις χιλιάδες ηρωικές μορφές του Πόντου», πρόσθεσε.

Ιδιαίτερες ευχαριστίες εξέφρασε ο κ. Τσιλφίδης, εκ μέρους όλων των Ποντίων, στην Γενική Πρόξενο Αγη Μπαλτά που έσπευσε την περασμένη Παρασκευή να ορκίσει την «γιαγιά του Πόντου» στο νοσοκομείο, στο κρεβάτι του πόνου, όπου νοσηλευόταν κατόπιν κρίσιμου εγκεφαλικού επεισοδίου. «Αυτή η πράξη ευγένειας και σεβασμού από την πλευρά σας μας συγκίνησε ιδιαίτερα και έχει εκτίμηση βαθειά», είπε.

«Αυτή η τελετή σημαίνει πάρα πολλά για εμάς τους Πόντιους, ειδικά γι΄αυτούς που έχουν γεννηθεί στον Πόντο», επισήμανε ο κ. Δημήτρης Κοσμίδης από το σύλλογο Παναγία Σουμελά της Βοστώνης, λέγοντας πως «η κ. Σάνο αντιπροσωπεύει εμάς τους Ποντίους τους ξεριζωμένους και τον αγώνα τον οποίο κάνουμε για την αναγνώριση της Γενοκτονίας». Ανέγνωσε και ένα ποίημα, αφιερωμένο στην κ. Χάλο, το οποίο ο Σύλλογός του έχει γράψει στην ποντιακή διάλεκτο.

ΠΗΓΗ http://greekamericannewsphotoagency.blogspot.com

Γενοκτονία: Η ώρα του μνήμης και του απολογισμού

Του Günay Aslan*
Αναδημοσίευση από την μηνιαία εφημερίδα ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΝΩΜΗ

Μια από τις κατακτήσεις της σύγχρονης κοινωνίας, είναι η δυνατότητα για την πρόσβαση στο παρελθόν και την ιστορία, μια δυνατότητα που σχετίζεται με την εξέλιξη των μέσων και της τεχνολογίας.
Οι εξελίξεις στον τομέα της πληροφόρησης και της επικοινωνίας, που τρέχουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, μας εξασφαλίζουν τη δυνατότητα να ξεσκονίζουμε τα ξεχασμένα αρχεία της ιστορίας, να ανασύρουμε στην επιφάνεια και στη μνήμη μας «ξεχασμένα» γεγονότα, να τονώνουμε τη μνήμη μας, να αναζητούμε την αλήθεια και, τελικά, να γράψουμε μια νέα ιστορία.
Όσο διευρύνονται οι σχέσεις μεταξύ των κρατών και των κοινωνιών υπό την επήρεια της παγκοσμιοποίησης, τόσο ενισχύονται και οι τάσεις για να έλθουμε αντιμέτωποι και με το παρελθόν μας. Εθνότητες και θρησκείες, κοινότητες και κοινωνίες διαφορετικές, με τη βοήθεια πολλών και εναλλακτικών μέσων επικοινωνίας, πραγματοποιούν μια μεγάλη συνάντηση, προσπαθούν να αλληλοεπηρεάσουν ο ένας τον άλλον και στο πλαίσιο αυτό παίρνουν το δρόμο της διερεύνησης του παρελθόντος.
Η εποχή της γνώσης, της πληροφορίας και της επικοινωνίας, ωθεί τους ανθρώπους στην αλληλοαναγνώριση και την αλληλοαποδοχή. Διαμορφώνονται κοινές ευαισθησίες. Τα προβλήματα του παρελθόντος και του παρόντος, προϊόντος του χρόνου γίνονται προβλήματα όλων μας.
Την εποχή της παγκοσμιοποίησης, κανείς δεν έχει την πολυτέλεια να στρέψει την πλάτη του σε προβλήματα που αντιμετωπίζει ο άλλος. Οι στόχοι για ένα ελπιδοφόρο μέλλον, οι ελπίδα και το όραμα για μια κοινή συμβίωση, καθιστά το κάθε πρόβλημα, πρόβλημα όλων μας. Όλοι μας, θέλουμε δε θέλουμε, υποχρεωνόμαστε να απαντήσουμε με σαφήνεια και ειλικρίνεια στα ερωτήματα που έρχονται από το παρελθόν μας.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι οι προσπάθειες που γίνονται τα τελευταία χρόνια σε αρκετές χώρες του κόσμου για διασαφήνιση κάποιων σκοτεινών πτυχών του παρελθόντος. Ο «πολύ-πολιτισμός» έχει αποκτήσει πλέον τη δική του θέση στον κόσμο, κυρίως λόγω της μετακίνησης των πληθυσμών και της μετανάστευσης, και αυξάνεται μέρα με τη μέρα το ενδιαφέρον και η ευαισθησία για εγκλήματα που έγιναν στο παρελθόν.
Η τάση εκδήλωσης αλληλεγγύης ανάμεσα σε λαούς που έχουν υποστεί εγκλήματα και καταπιέσεις, σταδιακά ενισχύεται. Οι ένοχοι αποκαλύπτονται και υποχρεώνονται να δώσουν λογαριασμό για τις πράξεις τους.
Σημαντικό μέρος των προσπαθειών που καταβάλλονται για την οικοδόμηση ενός πιο ανθρώπινου κόσμου στο μέλλον, αποτελούν οι αγώνες που γίνονται για την ανάδειξη και την υπενθύμιση των εγκλημάτων του παρελθόντος με στόχο να αποφευχθεί η επανάληψή τους στο μέλλον. Οι προσπάθειες και οι αγώνες αυτοί αποτελούν πλέον μια τάση στην παγκόσμια κοινωνία, μια τάση που αναπτύσσει μια ιδιαίτερη δυναμική.
Από αυτή την τάση παίρνει το μερίδιό της και η Τουρκία, που πρωταγωνίστησε σε αρκετά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στο παρελθόν.
Και η τουρκική κοινωνία πλέον, επηρεαζόμενη από την παγκόσμια αυτή τάση, θέλοντας και μη έχει αρχίσει να εκφράζεται με μια διαφορετική γλώσσα σε σχέση με το παρελθόν για την γενοκτονία των Αρμενίων, την εθνοκάθαρση των Ασσυρίων και την ανταλλαγή των Ελλήνων της Ανατολής.
Η Τουρκία, με βάση αυτά που είπε ο ίδιος ο Τούρκος υπουργός άμυνας, Vecdi Gönül, είναι μια χώρα που εξόντωσε τις άλλες εθνότητες και έκανε εθνοκάθαρση «για να δημιουργήσει το δικό της κράτος-έθνος». Οι Έλληνες, οι Αρμένιοι και οι Ασσύριοι, που έζησαν για χιλιάδες χρόνια στην Ανατολή, σβήστηκαν και πετάχτηκαν έξω απ’ αυτήν. Οι Αρμένιοι και οι Ασσύριοι εξοντώθηκαν φυσικά και οι Έλληνες υποχρεώθηκαν σε εκτοπισμούς και εξορία.
Κάθε χρόνο, στις 24 Απριλίου, γίνονται τελετές μνήμης των θυμάτων της γενοκτονίας των Αρμενίων. Κάθε χρόνο υψώνονται οι φωνές από όλο τον κόσμο προς την Τουρκία, φωνές που την καλούν να αναγνωρίσει τη γενοκτονία.
Τα εγκλήματα που έγιναν την τελευταία περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όσο διαρκούσαν οι διαδικασίες για την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας, παραμένουν ένα σημαντικό πρόβλημα ανάμεσα στον πολιτισμένο κόσμο και την Τουρκία.
Ο οικουμενικός ανθρωπισμός υπενθυμίζει τα εγκλήματα που τελέστηκαν μετά το 1915 και κάνει έκκληση προς την Τουρκία να τα αναγνωρίζει και να έλθει πρόσωπο με πρόσωπο με το ίδιο της το παρελθόν.
Η Τουρκία, που κατόρθωσε να σταθεί (!) πάνω σε ένα ιστορικό έγκλημα, επωφελούμενη τα πλεονεκτήματα που της πρόσφερε ο Ψυχρός Πόλεμος, φαίνεται ότι δεν μπορεί να αποφεύγει πλέον την καταδίκη.
Η πορεία των γεγονότων μας δείχνει ότι η Τουρκία σύρεται σε ένα σημείο από το οποίο δεν θα μπορέσει να αποφύγει τη συνάντηση με το αμαρτωλό της παρελθόν.
Τα θέματα της «γενοκτονίας» και της «εθνοκάθαρσης» που μέχρι πριν λίγο καιρό θεωρούνταν ταμπού, έχουν αρχίσει πλέον να συζητούνται στην Τουρκία. Διοργανώνονται καμπάνιες με τις οποίες «ζητούμε συγνώμη για τη Μεγάλη Καταστροφή».
Έγγραφα και πληροφορίες που είχαν ξεχαστεί στα αρχεία και στα συρτάρια, έχουν αρχίσει να έρχονται στο φώς και να δημοσιεύονται.
Οι συζητήσεις που γίνονται κάθε 24 Απριλίου για τη γενοκτονία, υποχρεώνουν την Τουρκία να αλλάξει τη στάση της στο θέμα και στο εσωτερικό της και στο εξωτερικό. Το τουρκικό κράτος, που τράβηξε μια χοντρή γραμμή στο παρελθόν και προσπάθησε να σκεπάσει τις μνήμες και τις ευθύνες του με παρανοϊκές και καταπιεστικές πολιτικές, κάθε 24 Απριλίου περνάει μια σοβαρή κρίση.
Η Τουρκία, που όχι μόνο δεν μιλούσε, αλλά είχε απαγορεύσει και είχε ποινικοποιήσει ακόμα και οποιαδήποτε αναφορά στο Αρμενικό Ζήτημα, διαπιστώνει τώρα ότι είναι υποχρεωμένη να λογαριαστεί με το ίδιο της το παρελθόν όχι μόνο στο θέμα της γενοκτονίας των Αρμενίων, αλλά και με τις γενοκτονίες των Ασσυρίων Συροχαλδαίων, των Ελλήνων του Πόντου και με το Κουρδικό Ζήτημα.
Το θέμα είναι πώς θα δρομολογηθεί και πώς θα ολοκληρωθεί όλη αυτή την ιστορία, πώς θα κρατηθεί ο «λογαριασμός» της συνάντησης με το παρελθόν, και ποια βήματα πρέπει να γίνουν για να κλείσει ο φάκελος που ήδη έχει ανοίξει. Όλα αυτά θα γίνουν αντικείμενο συζήτησης την αμέσως επόμενη περίοδο.
Αφού ο δρόμος του εκδημοκρατισμού και την ενσωμάτωσης στον πολιτισμένο κόσμο περνάει από την αποδοχή και τη συμφιλίωση με το παρελθόν, την αποδοχή των εγκλημάτων που τελέστηκαν, το κλείσιμο των ανοιχτών πληγών και την αποδοχή των ευθυνών, και η Τουρκία -θέλοντας και μη- είναι υποχρεωμένη να κάνει κάποια βήματα.
Επειδή το ιστορικό παρελθόν είναι ένα πρόβλημα που καθορίζει κυρίως το μέλλον και επειδή η Τουρκία πρέπει να κερδίσει μια θέση στον πολιτισμένο κόσμο, η Άγκυρα είναι υποχρεωμένη να δει κατάματα το παρελθόν της, να έλθει αντιμέτωπη με τις εγκληματικές της πράξεις και να αντιμετωπίσει την ίδια την ιστορία, με σκοπό την αποκατάσταση των αδικιών. Με άλλα λόγια, πρέπει να αποδεχτεί την ίδια την πραγματικότητα.
Όπως προανέφερε, το πρόβλημα δεν είναι πλέον η αποδοχή, αλλά το πώς θα επιλυθεί το ζήτημα.
Μπροστά μας έχουμε αρκετά και διαφορετικά παραδείγματα «αποδοχής» των σφαλμάτων και των εγκλημάτων που έγιναν στην ιστορία. Η αυτοκριτική και η αποδοχή πράξεων που έγιναν στο παρελθόν, η μνήμη και η δικαίωση για τέτοια ιστορικά γεγονότα, είναι πράξεις που φθάνουν στον πραγματικό τους σκοπό μόνον όταν γίνονται με στόχο την αποκατάσταση της αδικίας, την απόδοση δικαιοσύνης και το κλείσιμο των πληγών που έχουν ανοίξει.
Όταν αυτού του είδους οι κινήσεις γίνονται με βάση ανθρωπιστικά κίνητρα, τότε έχουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Όταν όμως κάποια κράτη χρησιμοποιούν τέτοιες υποθέσεις για να εξυπηρετήσουν τα άνομα συμφέροντά τους, όπως συχνά γίνεται με το θέμα της αρμενικής γενοκτονίας, τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για δικαίωση και για αποκατάσταση της αδικίας.
Και θα πρέπει να στεκόμαστε απέναντι σε τέτοιου είδους εκμετάλλευση αυτών των υποθέσεων. Η ιστορική δικαίωση δεν είναι δυνατόν να γίνεται εργαλείο και μέσο για την εξυπηρέτηση εθνικών, πολιτικοοικονομικών ή προσωπικών συμφερόντων.
Από την άλλη πλευρά, η διαδικασία της ιστορικής δικαίωσης δεν είναι δυνατόν να γίνει χωρίς να ληφθούν υπόψη οι ιστορικές συνθήκες που επικρατούσαν σε κάθε εποχή.
Όμως, οι ιστορικές συνθήκες δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιούνται ως άλλοθι, όπως κάνει η Τουρκία. Η θεώρηση και η εξέταση των εγκλημάτων που έγιναν στο παρελθόν σε συσχετισμό με τα ταραγμένα γεγονότα που διαδραματίζονταν την συγκεκριμένη περίοδο, πρέπει να γίνεται με σκοπό τη διδαχή, τον παραδειγματισμός και την εξαγωγή ωφέλιμων συμπερασμάτων, για να διευρύνεται οι κοινή συνείδηση του ανθρωπισμού.
Πρέπει να δούμε επίσης τί υπολογισμοί γίνονται και ποιά συμφέροντα εξυπηρετούνται από τα αποτελέσματα τέτοιου είδους διαδικασιών. Και προ παντός, θα πρέπει να αποφευχθούν και να καταδικαστούν οι προσπάθειες που γίνονται για τη δικαίωση των ενόχων και την ενοχοποίηση των ίδιων των θυμάτων, όπως πράττουν οι Τούρκοι ρατσιστές.
Τελικά καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η πολυφωνία που μας εξασφάλισαν η τεχνολογία και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης την εποχή της πληροφορίας, συνέβαλαν στην αποκάλυψη εγκλημάτων που έγιναν κατά της ανθρωπότητας στον πλανήτη μας, φέρνοντας στο διεθνές προσκήνιο τις γενοκτονίες και τις σφαγές.
Το θέμα αυτό έχει καταστεί κυρίαρχο ανθρωπιστικό ζήτημα και δεν μπορεί να ανατραπεί πλέον η ροή των γεγονότων. Η τάση για ιστορική δικαίωση και αποκατάσταση των αδικιών που έγιναν στο παρελθόν, έχει ισχυροποιηθεί και έχει λάβει παγκόσμιες διαστάσεις. Το θέμα αυτό θα φύγει από το προσκήνιο και από την επικαιρότητα, μόνον όταν υπάρξει πλήρης αποδοχή των εγκλημάτων και αποκατάσταση των αδικιών.
Με βάση τα παραπάνω, θα πρέπει κάνουν όλοι τους δικούς τους υπολογισμούς. Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει όλοι να αντιληφθούμε ότι είναι αδύνατον να οικοδομήσουμε ένα νέο μέλλον, χωρίς να λογαριαστούμε και να έλθουμε αντιμέτωποι με το παρελθόν μας.
*Ο Γκιουνάι Ασλάν είναι Κούρδος δημοσιογράφος που ζει στη Γερμανία.

Η Οδύσσεια των Ελλήνων της ΕΣΣΔ

Με αφορμή τα 60 χρόνια από τις απελάσεις των ελλήνων από τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας.

Του Γρηγόρη Σεμπελίδη
Με αφορμή τις πρόσφατες εκδηλώσεις μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, έρχεται και πάλι στο προσκήνιο ένα θέμα που δυστυχώς ελάχιστοι γνωρίζουν σήμερα στην Ελλάδα, αλλά το οποίο αποτελεί άμεση συνέχεια της Γενοκτονίας και αναμφισβήτητα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του Ελληνισμού.
Ως γνωστόν, στα χρόνια πριν και κατά την Μικρασιατική Καταστροφή, πολλοί πόντιοι κατάφεραν να έρθουν στην Ελλάδα, και άλλοι κατέληξαν στα απέναντι παράλια της Μαύρης Θάλασσας, στη Ρωσία. Για τους πρώτους η Οδύσσεια είχε τελειώσει. Όμως για τους δεύτερους, η Ιστορία δυστυχώς έχει δείξει ότι η επιλογή τους ήταν η πιο ατυχής, καθώς έκτοτε η κάθε γενιά τους, ζούσε και έναν ξεριζωμό.
Στα δύσκολα χρόνια του μεσοπολέμου, αλλά και στα ακόμα πιο δύσκολα χρόνια του Β' Παγκοσμίου πολέμου, ολόκληρα έθνη της ΕΣΣΔ είχαν χαρακτηριστεί ως «προδότες» και «αναξιόπιστοι» και είχαν υποστεί βάρβαρες μαζικές απελάσεις προς τη Σιβηρία και το Καζακστάν. Συνολικά μέσα σε 20 χρόνια είχαν διεξαχθεί πάνω από 130 επιχειρήσεις μαζικών απελάσεων. Αυτή τη μοίρα μοιράστηκαν πάνω από 50 λαοί και εθνικότητες, ιδιαίτερα δε αυτοί που κατάγονταν από το εξωτερικό. Ανάμεσά τους βέβαια βρέθηκαν και οι Έλληνες της ΕΣΣΔ.
Οι μαζικοί διωγμοί των ελλήνων άρχισαν το 1937. Εκείνη την εποχή έκλεισαν όλα τα ελληνικά σχολεία και έκτοτε η ελληνική γλώσσα μεταδιδόταν από γενιά σε γενιά μόνο προφορικά. Η «Ελληνική Επιχείρηση» της Εθνικής Επιτροπής Εσωτερικών Υποθέσεων της εποχής 1937-1938 ήταν η πιο αιματηρή απ' όλες τις εθνικές επιχειρήσεις. Περισσότεροι από 22.000 άντρες ελληνικής καταγωγής είχαν συλληφθεί, από αυτούς οι 20.000 εκτελέστηκαν και οι 2.500 επιζώντες βρέθηκαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεων και καταναγκαστικών έργων στη μακρινή Σιβηρία.
Το 1942 ακολούθησαν οι μαζικές απελάσεις των ελλήνων από τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας, της περιοχές της Νότιας Ρωσίας και του Καυκάσου προς το Καζακστάν. Οι Αρχές πλάσαραν την επιχείρηση ως «μετεγκατάσταση του πληθυσμού σε ασφαλέστερο τόπο» ενόψει των επιτιθέμενων γερμανικών στρατευμάτων. Ωστόσο δεν είχε επιδειχτεί η ίδια «πρόνοια» για άλλους, εγχώριους λαούς - ρώσους, ουκρανούς κ.α. που ζούσαν στις ίδιες περιοχές. Άλλωστε σήμερα, μετά την άρση απορρήτου από τα αρχεία εκείνης της εποχής, γίνεται ξεκάθαρο ότι ο Στάλιν φοβόταν ότι με τον ερχομό των γερμανών οι έλληνες θα εκδικηθούν για το αιματηρό 1937. Και όμως σήμερα οι έλληνες της πρ. ΕΣΣΔ με περηφάνια δηλώνουν πως όπως και η ιστορική τους Πατρίδα (η Ελλάδα), έτσι και αυτοί, μαζί με όλο τον υπόλοιπο σοβιετικό λαό, πολέμησαν τον εχθρό και δεν υπάρχει πουθενά ούτε μία αναφορά για κάποιον έλληνα που υπηρέτησε το Βέρμαχτ και πολέμησε ενάντια στον Κόκκινο Στρατό.
Το επόμενο κύμα των απελάσεων έγινε το 1944, αμέσως μετά την απελευθέρωση της Κριμαίας από τον Κόκκινο Στρατό. Τότε απελάθηκαν πάνω από 15.000 έλληνες της Κριμαίας, πάλι χωρίς καμία ουσιαστική και βάσιμη κατηγορία. Παρόλο που στα χρόνια της γερμανικής κατοχής στη Κριμαία δρούσε Νότια Ένωση Ανταρτών υπό την διοίκηση του έλληνα Μ. Μακεδόνα, όλοι οι συγγενείς των ελλήνων ανταρτών είχαν απελαθεί. Το άλλο εξωφρενικό παράδειγμα του παραλόγου ήταν η υπόθεση του Κοσμά Τσέλιου από τη Σεβαστούπολη Κριμαίας. Ο Κοσμάς Τσέλιος ήταν πατέρας πέντε παιδιών, η κόρη του εκτελέστηκε από τους γερμανούς, ενώ οι τέσσερεις γιοί του πολεμούσαν στις γραμμές του Κόκκινου Στρατού, δύο από αυτούς σκοτωθήκαν στις μάχες και ένας είχε τιμηθεί με τη μεγαλύτερη διάκριση ανδρισμού: Ήρωας Σοβιετικής Ένωσης. Παρόλα αυτά ο Κοσμάς Τσέλιος είχε απελαθεί πέρα από τα Ουράλια με την κατηγορία της «αρωγής στους γερμανούς». Η επιχείρηση της Κριμαίας το 1944 υπήρξε η πιο βάρβαρη. Διεξήχθη στις 4 το πρωί και μέσα σε 15 λεπτά απελάθηκαν πάνω από 15.000 έλληνες απ' όλη τη Κριμαία (περιοχή όσο είναι όλη η Αν. Μακεδονία και Θράκη), όπου ζούσαν από τον 6 αιώνα π.Χ.
Τέσσερα χρόνια μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τα εξωτερικά ζητήματα πέρασαν σε δεύτερο πλάνο, το Σταλινιστικό καθεστώς άρχισε την εφαρμογή της νέας «ελληνικής επιχείρησης», καθώς και πάλι οι έλληνες είχαν χαρακτηριστεί ως «αναξιόπιστος λαός». Έτσι το 1949, μέσα σε λίγες μόνο ημέρες, 37.500 χιλιάδες έλληνες από Νότια Ρωσία, Ουκρανία και Καύκασο είχαν απελαθεί στο Καζακστάν με την λυτή και ανεκδιήγητη επίσημη κατηγορία: «ελληνική καταγωγή». Ο κόσμος συγκεντρωνόταν μέσα στη νύχτα στους σιδηροδρομικούς σταθμούς με περιθώριο μόλις 2 ωρών για τις ετοιμασίες. Οι άνθρωποι παρατούσαν τα σπίτια τους, τα ζώα, την όποια περιουσία, και με όσες χειραποσκευές μπορούσαν να πάρουν, μπαίνανε κατά 40 άτομα σε βαγόνια για μεταφορά των γελαδιών. Το ταξίδι ως τους τόπους των εξορίσεων διαρκούσε από 2 βδομάδες μέχρι και δυόμιση μήνες, χωρίς τις βασικές υποδομές υγιεινής, χωρίς φαγητό και νερό, και την κόλαση που επικρατούσε στα αμαξώματα μπορεί να την καταλάβει μόνο αυτός που την έζησε. Στους τόπους των εξορίσεων οι έλληνες (όπως και πολλοί άλλοι λαοί) πληροφορήθηκαν ότι μεταφέρθηκαν εδώ για μόνιμα και χωρίς το δικαίωμα επιστροφής. Δεν επιτρεπόταν να απομακρύνονται από τον τόπο και υποχρεώνονταν κάθε μήνα να δηλώνουν παρόν στο τοπικό τμήμα ασφαλείας. Η μη συμμόρφωση με τα παραπάνω τιμωρείτω με 20 χρόνια καταναγκαστικά έργα σε στρατόπεδα συγκεντρώσεων.
Αυτή η κατάσταση συνεχιζόταν μέχρι το 1956, όταν από τους λαούς που είχαν υποστεί διωγμούς και απελάσεις αφαιρέθηκε επιτέλους η ταμπέλα των «αναξιόπιστων» και «προδοτών». Όμως ο δρόμος της επιστροφής στα πάτρια εδάφη παρέμεινε κλειστός. Βέβαια οι περισσότεροι δεν είχαν πλέον και την δυνατότητα να επιστρέψουν - στα σπίτια τους εδώ και χρόνια κατοικούσαν άλλοι.
Σήμερα ο ελληνισμός της πρώην ΕΣΣΔ, παρά τις όποιες θυσίες και προβλήματά του, τιμάει τις «επετείους» του - 65 χρόνια από τις απελάσεις της Κριμαίας (1944) και 60 χρόνια από τις απελάσεις από τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας (1949). Τις τιμάει χωρίς κακόβουλες επικρίσεις και χωρίς εκδικητικές προθέσεις. Αλλά δεν θα ξεχάσει ποτέ την Οδύσσειά του.
Greek American News Agency

Οι Λαζοί ζητούν πίσω τα ονόματα των χωριών τους

Μετά τους Κούρδους και οι Λαζοί ζητούν επαναφορά των λαζικών ονομάτων των χωριών τους.

Μετά τη δήλωση του πρωθυπουργού Ερντογάν ότι είναι δυνατή η επαναφορά των κουρδικών ονομάτων των χωριών που έχουν αντικατασταθεί από τουρκικά, στα πλαίσια της πολιτικής εκτουρκισμού και αφομοίωσης που ακολούθησε το τουρκικό κράτος μετά το 1924, και οι Λαζοί ζητούν με τη σειρά τους την επαναφορά των λαζικών ονομάτων στα χωριά της περιοχής που εκτείνεται βόρεια του Ρίζαιου, η οποία, σημειωτέον, μέχρι το 1925 ονομαζόταν Λαζιστάν.
Ο πρόεδρος του Συλλόγου Πολιτισμού και Αλληλεγγύης Λαζών, Hasan Oral, δήλωσε σχετικά με το θέμα:
«Έχουμε κάνει τις απαραίτητες αιτήσεις με βάση το νόμο, πλην όμως δεν έχουμε λάβει μέχρι σήμερα καμία απάντηση. Περιμένουμε από το κράτος τα απαραίτητα πολιτικά βήματα ή τουλάχιστον μια απάντηση για την πορεία των αιτήσεων που έχουμε υποβάλλει».
Ο Οράλ σημείωσε ότι οι Λαζοί έχουν ζητήσει επίσης τηλεοπτικό σταθμό που να εκπέμπει τα λαζικά, καθώς και το δικαίωμα της διδασκαλίας της λαζικής γλώσσας στα σχολεία, ενώ τόνισε ότι βλέπουν θετικά την αλλαγή του συντάγματος και την ισχύ άρθρων που θα αναγνωρίζουν τις διαφορετικές εθνότητες που κατοικούν στην τουρκική επικράτεια.
Με βάση τον πρόεδρο του συλλόγου των Λαζών, Χασάν Οράλ, τα λαζικά είναι μια από τις 15 γλώσσες που κινδυνεύουν με αφανισμό, με βάση τον Άτλαντα των Γλωσσών που εξέδωσε η Ουνέσκο. Για την αποτροπή και την εξουδετέρωση αυτού του κινδύνου, ο Οράλ ζητεί την ίδρυση ενός Ινστιτούτου Γλωσσών Βόρειου και Νότιου Καυκάσου, το οποίο θα λειτουργεί στα πλαίσια του Πολυτεχνείου Τραπεζούντας.
Ο Οράλ είπε ότι για να μην εξαλειφθεί εξ ολοκλήρου και να διατηρηθεί η λαζική γλώσσα και ο πολιτισμό των Λαζών, είναι απαραίτητη η επαναφορά των παλιών λαζικών τοπωνυμίων και των ονομάτων των χωριών της περιοχής του Λαζιστάν και συνέχισε:
«Οι Λαζοί αφιέρωσαν τα πιο όμορφα παραδοσιακά τους τραγούδια στις κοιλάδες που κατέρχονται από τα βουνά, όμως σήμερα τα ονόματα των κοιλάδων αυτών είναι τουρκικά. Τα λαζικά ονόματα και τοπωνύμια που χρησιμοποιούνταν για χιλιάδες χρόνια, άλλαξαν με νόμο τη δεκαετία του ’50. Η αλλαγή των τοπωνυμίων, που είναι η ζωντανή μαρτυρία της προαιώνιας παρουσίας και σημαντικό στοιχείο της ιστορίας των Λαζών στην περιοχή, είναι μια μεγάλη αδικία. Η αλλαγή των τοπωνυμίων, προκάλεσε την πολιτιστική αποδυνάμωση των λαζών».
Να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο αίτημα των Λαζών έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον και για τον Ελληνισμό, αφού πολλά από τα ονόματα και τοπωνύμια της περιοχής του Λαζιστάν είναι καθαρά ελληνικά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πόλη Παζάρ (Pazar), της οποίας το όνομα είναι Αθήνα, από ναό της Αθηνάς που είχαν χτίσει οι Έλληνες την κλασσική εποχή, όνομα που χρησιμοποιεί μέχρι και σήμερα ο τοπικός λαός.
Πηγή: Εφημερίδα Ραντικάλ

3ο Φύλλο Εφημερίδας Ποντιακή Γνώμη

Mηνιαία εφημερίδα ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΝΩΜΗ, από τις εκδόσεις ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ
Φύλλο Μαΐου 2009
ΚΥΡΙΟ ΘΕΜΑ: Δεν είναι εξευτελισμός, είναι πράξη εξιλέωσης (η κίνηση του καγκελάριου της Δυτικής Γερμανίας Βίλι Μπραντ να γονατίσει το 1970 στη Βαρσοβία στο μνημείο των Εβραίων που έπεσαν θύματα των Γερμανών ναζί)
Τ’Εμέτερα: Το ζήτημα της Γενοκτονίας: σημαντικές εξελίξεις
Σελ. 2
Η λαϊκή σοφία στον Πόντο
Κουίζ (βρείτε ποιος είναι)
Πατρίδας Ανέκδοτα
Σελ. 3
Η συνέντευξη του μήνα: Ο Μητροπολίτης Δράμας κ. Παύλος μιλά «έξω από τα δόντια» για τον τρόπο γιορτασμού της ημέρας μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από την Ελληνική Πολιτεία και το οργανωμένο ποντιακό χώρο: «Η Καθιέρωση της Γενοκτονίας έγινε για εκτόνωση της θέλησης για αγώνα».
Σελ. 4-6
Ποντιακά Δρώμενα στην Ελλάδα
Σελ. 7
Ποντιακά νέα απ’ όλο τον κόσμο
Σελ. 8-9
Εκδήλωση «Πόντιοι-Αρμένιοι-Ασσύριοι: Τρεις Γενοκτονίες - Ένας θύτης»
Σελ. 10
Ιστορικά: Οι πρωταγωνιστές των σφαγών και της γενοκτονίας: Ισμαήλ Ενβέρ πασά, Μεχμέτ Ταλάτ πασά, Αχμέτ Τζεμάλ πασά, Μουσταφά Κεμάλ, Τοπάλ Οσμάν.
Σελ. 11-14
Αφιέρωμα στη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου: ιστορικές τεκμηριώσεις, προσωπικές μαρτυρίες, επίσημες δηλώσεις.
Σελ. 15
Ιστορικά:
Συνέντευξη του Σάββα Καλεντερίδη στο περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ με θέμα «Περί Νεοοθωμανισμού»
Οι Λαζοί ζητούν πίσω τα ονόματα των χωριών τους
Οι Έλληνες στην Τσάλκα
Σελ. 16-17
Το γεγονός του μήνα
Η αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας από την ολομέλεια της Πολιτειακής Βουλής της Νότιας Αυστραλίας
Σελ. 18-19
Πόντιοι που έγραψαν ιστορία:
Βασίλειος Ανθόπουλος ή Βασίλ Αγάς ή Βασίλ Ουστά: ο θρυλικός αρχικαπετάνιος των αντάρτικων δυνάμεων του Πόντου
Σελ. 20-21
Η καθ’ ημάς Ανατολή:
Απόβαση στη Σμύρνη: Υπέρτατη Ιερή Στιγμή (2/5/1919)
Το χρονικό μιας τραγωδίας: Άλωση της Πόλης 29/5/1453
Σελ. 22-23
Ποντιακό Ζήτημα και Εθνική Στρατηγική
Σελ. 24
Γενοκτονία: Η ώρα της μνήμης και του απολογισμού, του Γκιονάι Ασλάν, Κούρδου δημοσιογράφου που ζει στην Ευρώπη
Συγγνώμη ζήτησαν 30.000 Τούρκοι για τη γενοκτονία των Αρμενίων (Θα ζητήσουν και από εμάς;)

Δεν είναι εξευτελισμός, είναι πράξη εξιλέωσης του θύτη

του Σάββα Καλεντερίδη
Κύριο άρθρο της εφημερίδας ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΝΩΜΗ
Το 1970 ο καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας Βίλι Μπραντ επισκέφθηκε τη Βαρσοβία και γονάτισε στο μνημείο των Εβραίων, που έπεσαν θύματα των Γερμανών Ναζί. Με την πράξη του αυτή, ο Γερμανός καγκελάριος θέλησε να εκφράσει την ειλικρινή μεταμέλεια για τις αποτρόπαιες πράξεις της χώρας του, μια από τις οποίες ήταν το σχέδιο εξόντωσης και το Ολοκαύτωμα των Εβραίων.
Η συγκεκριμένη συμβολική κίνηση του Γερμανού καγκελαρίου αντιμετωπίστηκε με ανακούφιση από τη διεθνή κοινή γνώμη, η οποία στην κίνηση αυτή διέκρινε τη βούληση του γερμανικού λαού για οριστική και αμετάκλητη καταδίκη του ναζισμού και των μεθόδων που διεξήλθε απαξιώνοντας την ανθρώπινη υπόσταση, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη γενοκτονία των Εβραίων.
Από την άλλη πλευρά, έχουμε μια χώρα που προσπαθεί να ολοκληρώσει μέχρι και σήμερα ένα σχέδιο που συνέλαβαν οι Νεότουρκοι, το 1909-1911, για ολοκληρωτική εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής, στα πλαίσια του οποίου σχεδίου εξόντωσαν τους Αρμενίους, τους Ασσυρίους και τους Έλληνες της Θράκης, του Πόντου και της Ανατολής. Ένα σχέδιο που εφαρμόζεται για περίπου εκατό χρόνια, με την ανοχή ή και ενεργητική υποστήριξη πότε της Γερμανίας, πότε της Αγγλίας, πότε των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και τώρα της διεθνούς κοινότητας. Να σημειωθεί ότι και το ίδιο το Ισραήλ, ο λαός του οποίου είναι θύμα της ναζιστικής πολιτικής, τα τελευταία χρόνια συμπορεύεται και στηρίζει τον κεμαλισμό και τις πολιτικές της Τουρκίας, που δεν απέχουν και πολύ, αν δεν είναι χειρότερες, από το ναζισμό.
Η Τουρκία, εκμεταλλευόμενη στο έπακρο τη γεωστρατηγική της θέση, κατέστησε διαχρονικά συνενόχους της τις ισχυρές χώρες του κόσμου, και όχι μόνο αρνείται πεισματικά να «γονατίσει» ευλαβικά στα θύματα των βάρβαρων πολιτικών της, αλλά καθυβρίζει έμπρακτα τα ίδια τα θύματα των αποτρόπαιων πολιτικών της, ισχυριζόμενη ότι οι Τούρκοι είναι αυτοί που υπέστησαν γενοκτονία από τους Αρμένιους και τους Έλληνες. Γι’ αυτό ακριβώς, επειδή αισθάνεται αδικημένη, συνεχίζει τις αποτρόπαιες πολιτικές της τόσα χρόνια εναντίον του Ελληνισμού, για να ...βρει τη δικαίωση.
Η κατάσταση αυτή, όπως εξηγήθηκε παραπάνω, μας δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε ως Ελλάδα και ως Έλληνες.
Πρώτον, να οικοδομήσουμε το εθνικό μνημείο Γενοκτονίας, ως μια κίνηση δικαίωσης των θυμάτων από το ελληνικό κράτος, αλλά και εξιλέωσης απέναντί τους, για τις ελλειμματικές πολιτικές που ακολούθησε όλα αυτά τα χρόνια στο θέμα αυτό.
Δεύτερον, να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των Αρμενίων, που κατάφεραν εργαζόμενοι μεθοδικά την αναγνώριση της γενοκτονίας τους σε περισσότερο από πενήντα χώρες, προσαρμοσμένο στη δική μας περίπτωση και να στηριχτούμε περισσότερο στον Ελληνισμό της διασποράς, όπως έγινε στη Νότιο Αυστραλία, όπου ήδη αναγνωρίστηκε η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολής. Μόνον έτσι θα αρχίσει να αποδέχεται η διεθνής κοινότητα και τις δικές της ευθύνες, για να αρχίσει να σφίγγει σιγά-σιγά ο κλοιός της δικαιοσύνης γύρω από την γενοκτόνο Τουρκία.
Τρίτον, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με τους άλλους λαούς, Αρμενίους, Ασσυρίους, Κούρδους, που κι αυτοί είναι θύματα της ίδιας πολιτικής και του ίδιου θύτη.
Τέλος, ως αποτέλεσμα όλων των παραπάνω και με τη βοήθεια δημοκρατικών κύκλων που ήδη δραστηριοποιούνται και στην ίδια την Τουρκία, με μέτρο, σύνεση και λογική, πλην όμως αταλάντευτα, να δείξουμε το δρόμο που οδηγεί στη γονατοκλισία της Τουρκίας στο μνημείο των νεκρών της Γενοκτονίας, υπενθυμίζοντας σε όλες τις πλευρές ότι δεν πρόκειται για πράξη υποταγής και εξευτελισμού, αλλά πράξη εξιλέωσης του θύτη, ιστορικού συμβιβασμού των δυο λαών και θεμελίωσης μια μόνιμης και δημιουργικής ειρήνης στην περιοχή.

Παμποντιακό κάλεσμα στήριξης του Απόλλωνα!

Το 1926 μετά το μεγάλο ξεριζωμό ιδρύεται στην προσφυγομάνα Καλαμαριά ο μεγαλύτερος ποντιακός σύλλογος, ο Μορφωτικός Γυμναστικός Σύλλογος ΑΠΟΛΛΩΝ. Ένας σύλλογος που δημιουργήθηκε υπό δύσκολες συνθήκες, την ώρα που πείνα και φτώχεια επικρατούσαν στην Καλαμαριά, ενώ ήταν ακόμη νωπή η μνήμη και ο πόνος για τον αλησμόνητο Πόντο και για όσους χάθηκαν.

Ο Απόλλων Καλαμαριάς από την ίδρυση του μέχρι και τις μέρες μας κουβαλάει τη μνήμη του αλησμόνητου Πόντου και των τραγικών γεγονότων που συνέβησαν εκεί. Χρώματά του είναι το κόκκινο και το μαύρο. Κόκκινο για το αίμα των χιλιάδων Ελλήνων που σφαγιάστηκαν στον Πόντο και μαύρο για το αιώνιο πένθος. Το αιώνιο πένθος για τον ξεριζωμό, για τις πατρίδες και για τις ζωές που τόσο άδικα χάθηκαν.

Απόλλων Καλαμαριάς σημαίνει πάνω από όλα Πόντος, προσφυγιά, ξεριζωμός κι ελπίδα για επιστροφή στις χαμένες πατρίδες. Σημαίνει όμως και τέχνη, πολιτισμός, ψυχική και πνευματική καλλιέργεια. Στοιχεία για τα οποία η ποντιακή φυλή πάντα φημιζόταν. Έτσι, για έμβλημα του καθιερώθηκε ο μυθικός θεός Απόλλωνας, ο οποίος ήταν ο θεός του πολιτισμού, του φωτός, της μουσικής, του χορού και της τέχνης, που με τη λύρα του απάλυνε τις ψυχές όλων εκείνων που γνώρισαν τον εφιάλτη του ξεριζωμού.

Σήμερα, ο Απόλλων περνάει δύσκολες στιγμές. Παρόλο που πρωτοστατεί σε πολλά αθλήματα, η οικονομική στενότητα του συλλόγου και ο πόλεμος που δέχεται από τα κέντρα εξουσίας, δεν του επιτρέπουν να φτάσει στο επίπεδο που θα άρμοζε στην ομάδα που εκπροσωπεί ολόκληρο τον ποντιακό ελληνισμό. Ιδίως το ποδοσφαιρικό τμήμα του Απόλλωνα, βρίσκεται υπό διάλυση εξαιτίας της κακοδιαχείρισης των προηγούμενων διοικήσεων που άφησαν στην ομάδα τεράστια οικονομικά χρέη. Έτσι, ο σύλλογος κινδυνεύει με αφανισμό.

Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί. Ο Απόλλων είναι η μόνη μεγάλη πραγματική ομάδα των Ποντίων, η μόνη ομάδα που στη φανέλα της έχει το έμβλημα του Πόντου, ο μόνος σύλλογος που εκπροσωπεί και προβάλλει ολόκληρο τον ποντιακό ελληνισμό στα αθλητικά δρώμενα της χώρας. Γι’ αυτό και πρέπει να στηριχθεί από όλους τους Ποντίους. Ήρθε λοιπόν η ώρα της μεγάλης αλλαγής. Ήρθε η ώρα ο Απόλλων να ξεφύγει από τη μετριότητα και να μεγαλουργήσει. Ήρθε η ώρα ο Απόλλων να περάσει σε χέρια Ποντίων και Απολλωνιστών, σε χέρια ανθρώπων που έχουν όραμα και φιλοδοξία να σηκώσουν το σύμβολο του Πόντου και να οδηγήσουν τον Απόλλωνα ψηλά.

Καλούμε όλες τις Παμποντιακές Ομοσπονδίες, όλους τους Ποντιακούς Συλλόγους να ενωθούν σε μια κοινή προσπάθεια αναστήλωσης της ομάδας των Ποντίων και να αναλάβουν τις τύχες αυτού του συλλόγου. Με τη βοήθεια όλων των ποντιακών οργανώσεων, να δημιουργηθεί μια μεγάλη «Παμποντιακή λαϊκή βάση», η οποία θα αποτελείται από Ποντίους από όλη την Ελλάδα και από οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου, θα συνδράμει στην οικονομική και όχι μόνο ενίσχυση του Απόλλωνα και θα εκλέγει τα άτομα που θα βρίσκονται στο τιμόνι του συλλόγου. Παράλληλα, η ομάδα του Απόλλωνα να επανδρωθεί από άξιους αθλητές, στην πλειοψηφία τους ποντιακής καταγωγής, οι οποίοι θα αγωνίζονται εκπροσωπώντας το ποντιακό στοιχείο. Να ολοκληρωθεί το γήπεδο του Απόλλωνα και να μετονομαστεί σε «Παμποντιακό Στάδιο», ένα στάδιο που θα αποτελεί όχι μόνο την ιστορική έδρα του Απόλλωνα, αλλά θα αποτελεί την έδρα-τόπο συνάντησης ολόκληρου του Ποντιακού Ελληνισμού και εκτός από τα αθλητικά δρώμενα της ομάδας θα λαμβάνουν χώρα και διάφορες ποντιακές-πολιτιστικές εκδηλώσεις. Τέλος, ο Απόλλωνας σηκώνοντας το λάβαρο του Πόντου, θα συνεχίσει να προβάλει στα αθλητικά δρώμενα της Ελλάδας και της Ευρώπης, τον Ποντιακό Ελληνισμό και το πάγιο αίτημα του για τη Διεθνή Αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων.

Πόντιοι, στηρίξτε τον Απόλλωνα! Ελάτε και πλαισιώστε το μεγαλύτερο αθλητικό ποντιακό σύλλογο, την αγαπημένη ομάδα όλων των Ποντίων, τον Απόλλωνα Καλαμαριάς.

Ο Απόλλων ανήκει στο λαό του!

Ο Απόλλων στους Ποντίους!
Απόλλων – Πόντος – Προσφυγιά

Πόντιοι-Απολλωνιστές
http://pontioi-apollonistes.blogspot.com
http://apollonistes.bplaced.net